Wat Jij Niet Ziet

19-10-2021

Sterren: >< >< >< >< >
Auteur: M.J. Arlidge
Vertaald: Jan Pott
Gelezen: 14-09-2021 tot 19-10-2021

Samenvatting:

Emma Forbes is verliefd. Sinds ze ex-soldaat Mark ontmoette, kan ze aan niemand anders denken. Mark is door zijn tijd in het leger zowel mentaal als fysiek beschadigd, al maken zijn littekens hem alleen maar aantrekkelijker. Eindelijk kan de blindgeboren Emma voor iemand zorgen, in plaats van altijd zelf te worden verzorgd.

Dan wordt de stad opgeschrikt door een reeks gruwelijke inbraken. Een mysterieus figuur sluipt in het holst van de nacht huizen in, waar hij zijn nietsvermoedende slachtoffers aanvalt, vernedert en genadeloos martelt. De politie heeft maar één aanknopingspunt: de dader heeft een opvallend litteken in zijn nek. Is het toeval, of maakt Emma's onvoorwaardelijke liefde haar blind voor wie Mark werkelijk is?

Het Vonnis:

Een boekje van een auteur die onder de jeugd momenteel als heel populair wordt ervaren. Titels van kinderliedjes vertaald naar literaire thrillers. Wat jij niet ziet...

Emma is gehandicapt aan haar ogen, Mark is gehandicapt aan zijn mentale toestand. Een militair vol littekens, door de heftige uitzendingen die hij heeft meegemaakt. Of toch niet? Emma twijfelt. Hij is zó lief voor haar, maar soms gedraagt hij zich zó vreemd. Is hij de NightStalker, of is dat te voor de hand liggend? Het verhaal houdt mij het hele boek lang in twijfel. Zó spannend!

Helaas voelt het einde van het verhaal vrij afgeraffeld. Ineens is de NightStalker zijn identiteit bekend, zijn alle rollen omgedraaid en in één pagina is alles afgelopen...

Lievelingspersonage: Emma Forbes

Emma Forbes is het hoofdpersonage in dit verhaal. Ze is in haar zicht misschien wel blind, maar écht blind kun je haar niet noemen. Ze heeft al haar andere zintuigen zó sterk ontwikkeld dat ze zich in haar hoofd prima afbeeldingen en plattegronden kan vormen van haar omgeving. Qua veiligheid, qua gewenning, maar ook zeker qua gevaar!

Mooiste scène:

Emma Forbes: Mam... wil je hem voor me beschrijven?

Ik aarzel nog terwijl ik het vraag. Ik heb me een beeld van hem gevormd waarmee ik heel tevreden ben, maar toch...

Ma Forbes: Weet je het zeker? Nou, hij moet minstens een meter vijfentachtig zijn. Hij is vrij donker voor een Ier. Hij heeft meer een mediterraan uiterlijk, met dik zwart haar. Scherpe smaragdgroene ogen, een rond gezicht en een klein kuiltje in zijn kin. Ongeschoren, maar op een nette manier. Hij is breedgeschouderd, gespierd en heeft een paar littekens in zijn hals en op zijn gezicht. Oude littekens, dus de kleur is niet zo afwijkend, maar de huid ziet er wel heel bijzonder uit. Toch valt het wel mee als je alles bij elkaar optelt - eigenlijk zou ik zeggen dat hij een knappe, stoere soldaat is. Een donkere Ier, dat wel, in plaats van al dat bleke en blonde van de Kelten. Zie jij hem ook zo voor je?

Emma Forbes: Helemaal niet. Maar weet je? Het maakt me niets uit. En dat meen ik. Ik kan gelukkig met hem zijn, hoe hij er ook uitziet.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Jenny: Toen ik Mark de eerste keer ontmoette, was hij er slecht aan toe. Hij gebruikte drugs, leed duidelijk aan PTSS en had net een vechtscheiding met zijn vrouw achter de rug. Hij was kwaad, onvoorspelbaar. We hebben ons best gedaan om hem te helpen, om hem weer op het juiste pad te krijgen.

Emma Forbes: Hij zei dat jullie hem aan een baan hadden geholpen in de bouw.

Jenny: Nee, zo was het niet. De banden tussen Mark en St. Mungo's waren voordat we over waren alweer verbroken. Luister, ik zeg niet graag dat iemand te ver heen is voor hulp, maar het is ons nooit gelukt om Mark te bereiken. Hij was handtastelijk, agressief en heeft meerdere medewerkers hier belaagd, aan mij. Na verloop van tijd konden we niet anders dan de banden met hem verbreken. Dat vinden we vreselijk, want we zijn er om iedereen te helpen die hier over de drempel stapt, maar de veiligheid en het welzijn van onze medewerkers gaat boven alles. Later kwamen we erachter dat hij... zijn vrouw had mishandeld. Hij had haar halfdood geslagen met een koevoet, kennelijk zonder aanleiding.

Emma Forbes: Nee, nee, ze heeft hem in de steek gelaten voor iemand anders.

Jenny: Emma, dat is domweg niet waar. Ik heb met de rechercheur gepraat die de zaak in onderzoek had. Er was niemand anders. Waarom hij dan niet in de gevangenis zit? Waarom hij niet vervolgd is? Dat had gemoeten, maar uiteindelijk was zijn vrouw te bang om aangifte te doen en dus is het nooit tot een aanklacht gekomen. Het spijt me dat ik je dit allemaal moet vertellen, maar je lijkt me een aardige vrouw en het is belangrijk dat je de waarheid weet. Mark is hier een tijdlang geweest, maar we konden elkaar niet bereiken, het heeft tot niets geleid. Mark gedroeg zich - het spijt me dat ik het eggen moet - als een akelige klootzak en we waren eerlijk gezegd blij dat we van hem verlost waren.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

O, zeker, er is werk aan de winkel, er moeten verontschuldigingen worden aangeboden, voor mijn onhandige afwijzing en zijn kinderachtige gedrag, maar ik geloof echt dat we een toekomst hebben, dat we er iets van kunnen maken als ik maar beter mijn best doe om begrip te krijgen voor zijn onzekerheden; als ik hem liefde, troost en acceptatie kan bieden. Je zou zeggen dat we wel een beetje geluk hebben verdiend.

Het is heerlijk om zo voort te slenteren en alle geluiden van de stad in je op te zuigen. Misschien verbeeld ik het me, maar het is net of de mensen die ik tegenkom hetzelfde gevoel van opluchting ondergaan. Manchester heeft zich de laatste dagen bedrukt, vreugdeloos en gespannen gevoeld, alsof de hele stad de adem inhield. Nu is het net of de hele stad één grote collectieve zucht van opluchting heeft geslaakt - ik hoor uitbundigheid, gelach, muziek. Het is alsof de zon eindelijk door de wolken is gebroken zodat het tijd is geworden om feest te vieren. En dat is iets wat Manchester altijd heel goed heeft gekund...

Het is wel belangrijk dat jij weet dat de tijd die we samen zijn geweest veel voor me heeft betekend. Jij behandelde me als een mens. Je was aardig, liefdevol. Je behandelde me met de waardigheid die iedereen verdient, íédereen. Alleen maar omdat je me niet kunt zien! Het maakt voor hén wel uit hoe ik eruit zie. Iedereen. De meisjes achter de kassa, de kinderen in het park, de maatschappelijk werkers, de mensen bij de bank, zelfs de straatmuzikanten en de bedelaars. Ze doen het allemaal op een andere manier - ze kijken weg, ze steken de straat over, ze kijken op hun telefoon of ze staren me openlijk en ongegeneerd aan. Maar ze kunnen geen van allen hun afschuw verbergen. Ze vinden me afstotelijk en dat kunnen ze niet verbergen. Ah, natuurlijk hebben ze medelijden, God, wat een boel medelijden, maar ze vinden me toch op de allereerste plaats afzichtelijk. Met hun perfecte huid, hun stralende glimlach en hun roze wangetjes. Ze weten wat aantrekkelijk is, hoe een mens eruit moet zien. En dan zien ze mij, een monster, en daarom haten ze me. En daarom haat ik hen.
- Mark Richardson