Versplinter Me

Sterren:       ><  ><  ><  ><
Auteur:        Tahereh Mafi
Vertaald:     Merel Leene
Gelezen:     24-11-2023

Samenvatting:

"Jij komt altijd eerst, en alle anderen pas daarna. Dat zal nooit veranderen." 

Adam heeft veel om over na te denken. Juliette lijkt steeds onbereikbaarder, hij maakt zich ernstig zorgen om de veiligheid van zijn broertje James en het leven in Omega Point begint hem te beklemmen. Maar Adam heeft geen tijd om hier lang bij stil te staan: er is een aanval gepland op Het Herstel - en zij deinzen er niet voor terug om iedereen om wie hij geeft uit te schakelen.

Adam zal moeten kiezen; als hij James wil beschermen, dan moet hij Juliette laten gaan. Of wil hij koste wat kost Juliette terug aan zijn zij?

Het Vonnis:

Hoewel het al vier jaar geleden is dat ik een eerder boek uit deze serie heb gelezen. Een eerder boek, want het is niet eens het voorgaande deel van Touching Juliette. Desondanks wist ik toch direct in het eerste hoofdstuk weer wie ieder personage is en waar het verhaal over gaat... en dat vind ik persoonlijk héél prettig lezen. 

Het deel 'Versplinter Me' is vanuit het perspectief van Adam geschreven. Zoals hierboven al te lezen is; over de keuzes die hij moet maken, en ook maakt. Maar heel veel dieper dan dat vind ik dit boek niet geschreven, hoewel ik 'Vrees Me' juist heel intens heb ervaren. Of in ieder geval, in de herinnering die ik nu aan dat verhaal heb. Tóch leest dit deel óók heerlijk weg, want binnen één uur heb ik het uitgelezen en nog steeds ben ik nieuwsgierig naar de overige delen!

Lievelingspersonage:     James Kent

Het komt niet heel vaak voor, maar eigenlijk heeft dit boek voor mij niet echt een specifiek lievelingspersonage, maar als ik dan toch iemand moet kiezen is het James Kent.

James is het kleine, tienjarige broertje van hoofdpersonage Adam. Zijn broer wil hem beschouwen als klein en onschuldig, maar hij in werkelijkheid is hij heel moedig en dapper. En juist deze karaktereigenschap heeft er voor gezorgd dat hij nog in leven is...

Mooiste scène:

De tank stopt. We kunnen niet meer vooruit. Er is niemand, niets om naartoe te gaan en dat weten we allemaal. De bommen blijven maar vallen en ik hoor de explosies als echo's van mijn eigen gesnik; luid en gierend in de stilte. Nu heb ik niets meer. Niets meer.
Niets zo kostbaar als mijn eigen vlees en bloed. Ik heb net mijn hoofd in mijn handen laten zakken als een kreet de stilte doorboort. Het is Alia, gillend vanaf de achterbank. Ze gooit de deur open en springt uit de tank.
Pas als ik haar volg met mijn blik zie ik wat zij zag. Het duurt slechts een paar seconden en dan ben ik ook de deur uit; ik storm langs haar heen en val op mijn knieën voor de persoon die ik dacht nooit meer te zullen zien, nooit meer.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Na een lange stilte neemt Kenji eindelijk het woord. Drie woorden. Chaos.

Kenji:     Juliette is dood.

Vragen vliegen door de kamer, kreten worden gesmoord, iedereen is in shock, doodsbang, in paniek. Ik ben stom van verbazing. Mijn hersenen lijken wel verlamd, alsof ze weigeren deze informatie op te nemen en te verwerken. Waarom, wil ik vragen Hoe? Hoe? Hoe is dat mogelijk? Maar ik kan niet praten. Ik ben totaal verstijfd van afschuw. Van verdriet.

Kenji:     Het was niet Warner die achter haar aan zat. Het was Anderson. Dat waren Andersons mannen. Ze hebben het bericht een paar uur geleden bekendgemaakt. Ze vertelden dat ze Omega Point hebben gebombardeerd, Juliette eerst gevangen hebben genomen en vervolgens vanochtend gedood. De opperbevelhebber is alweer terug naar de hoofdstad. We hadden meteen achter haar aan moeten gaan. Ik had daar moeten blijven... Ik had moeten proberen haar te vinden... Het is mijn schuld. Het is mijn schuld dat ze dood is. 

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

James:     Waarom moeten we praten? Is alles oké? Kun je tegen Juliette zeggen dat ze mijn ontbijt niet mag opeten? Soms eet ze mijn toetje op. Wat is er, Addie? Je gaat toch niet echt dood hè?

Adam:       Ik weet het niet. Misschien wel, misschien niet.

James:      Dat moet je niet zeggen. Zulke dingen moet je niet zeggen. Dat is niet leuk.

Adam:      James. Ik hou van je. Dat weet je toch wel? Jij komt altijd op de eerste plaats. Alles wat ik doe, is voor jou. Om jou te beschermen. Om voor jou te kunnen zorgen. Jij komt eerst. Jij komt altijd eerst, en alle anderen pas daarna. Dat zal nooit veranderen. Oké? Het komt wel goed, oké?

James klampt zich aan me vast; opeens is hij meer kind dan hij in tijden is geweest, en dat stelt me gerust. Soms ben ik bang dat hij in deze klotewereld veel te snel volwassen moet worden, en hoewel ik weet dat ik hem niet tegen alles kan beschermen, probeer ik het toch. Zo lang als ik me kan herinneren is hij de enige constante factor in mijn leven; het zou me waarschijnlijk kapotmaken als er iets met hem gebeurde. Nooit zal ik van iemand houden zoals van dit jochie...

De gedachte dat ik James kwijt was gisteravond, heeft me veranderd en die schade is niet meer te herstellen. Ik dacht dat ik wist hoe het was om iemand die dicht bij me stond te verliezen, maar dat was niet zo, niet echt. Een van je ouders verliezen is ondraaglijk, maar op de een of andere manier is de pijn zo anders als je een kind kwijtraakt. En James voelt voor mij in veel opzichten als mijn eigen kind. Ik heb hem grootgebracht. Voor hem gezorgd. Hem beschermd. Hem eten en kleren gegeven. Hem bijna alles geleerd wat hij weet. Hij is mijn enige hoop te midden van al deze verwoesting - het enige waarvoor ik al die tijd heb geleegd, heb gevochten. Zonder hem zou ik verloren zijn. James geeft mijn leven zin. En dat drong pas gisteren tot me door.           - Adam Kent