Tweestrijd

04-12-2018

Sterren: >< >< >< >< >
Auteur: René Appel
Gelezen: 02-12-2018 tot 04-12-2018

Samenvatting:

Stel, je bent een meisje van achttien jaar en je werkt in de slagerij van je vader. Je wordt verliefd, hopeloos verliefd op een jongen, bij wie je intrekt. Je laat het grauwe dagelijkse bestaan achter je en maakt van het leve één groot feest.

Totdat je ontdekt dat die jongen kwade kanten heeft, dat hij dingen doet die het daglicht niet kunnen verdragen, dat hij ver gaat... Veel te ver. Wat moet je doen? Naar de politie gaan? En dan, wat gebeurt er dan?

Het Vonnis:

Een heerlijk boek, met een intens en spannend verhaal.

Eerst maak je kennis met de mooie liefde tussen een onschuldig meisje een een badboy. Dan het steeds zwarter wordende pad waar zij zich 'samen' bevinden...

De voelbare angst van Manon, zorgt voor een spanning die me tijdens het lezen haast naar de keel grijpt!

Lievelingspersonage: Manon & Wendy

Manon is het hoofdpersonage in dit verhaal (samen met haar vriendje Roy). Zij is achttien jaar, is het werken in de slagerij van haar familie helemaal beu en is klaar voor avontuur. Dan ontmoet ze de, in het eerste opzicht lieve en, aantrekkelijke Roy. Hij geeft haar liefde, afleiding en heel veel dure cadeau's. Tot zij zwanger is en hij een zware crimineel blijkt...

Wendy is de Surinaamse buurvrouw van Manon. Zij is de eerste en misschien wel de enige bij wie Manon met haar verhaal, haar situatie en al haar angsten terecht kan. Zij biedt niet alleen een luisterend oor, maar ook passende tijdelijke oplossingen. Je kent het gezegde vast wel, en dat gaat voor Wendy en Manon; Een goede buur is beter dan een verre vriend.

Mooiste scène:

Er stormde een onbekende man binnen, een reus van een man. Even bleef hij staan als om de situatie, de totale waanzinnige situatie, te kunnen overzien. Toen was hij, veel sneller dan je van zo'n gevaarte kon verwachten, op het balkon, en hij tilde Roy op. Hij tilde Roy op alsof hij bijna niets woog, zoals een vader of een moeder een klein kind op tilde, zomaar, alsof het een spelletje was, en alsof hij hem zo meteen weer neer zou zetten.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Manon: Alsjeblieft, Roy, niet doen. Ik wil niet.

Hij gaf geen antwoord, maar werkte zich kreunend op haar en drong zo hard bij haar naar binnen dat het pijn deed. Ondanks het schemerdonker kon ze de lijnen in het plafond zien. Ze keek en keek. Om Roy niet te voelen, die tenslotte schokkend en schreeuwend in haar klaarkwam. Hij schreeuwde harder dan ooit. Manon dacht aan de buren...

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Minutenlang stond Manon voor de spiegel om haar gezicht te bekijken. Ze blies haar rechterwang op, zodat die bijna net zo dik was als de opgezette linkerwang. Even drong haar een beangstigende vraag naar boven: kon ze nog wel bij Roy blijven? Maar wat moest ze anders? Ze kon moeilijk met hangende pootjes naar haar ouders teruggaan, vernederd en verslagen. En Roy zou het nooit meer doen. Hij had het haar beloofd. Toen hij wegging, had ze in zijn ogen gekeken, zijn blik vastgehouden, en toen wist ze het weer: dit was haar Roy, haar koning - zoals ze hem weleens zachtjes voor zichzelf noemde. Hij had haar gered, hij had haar beschermd, dan moest ze hem niet om één panieksituatie veroordelen. Iedereen kon een fout maken. Waarom Roy niet? Hij was ook maar een mens.

Zolang Roy niets deed, stond de politie machteloos. Dus hij moet eerst iets doen... Hij moet me eerst iets aandoen, en dan komen jullie pas in actie. Maar dan is het te laat, dan ben ik misschien al dood. Zo'n vaart zou het wel niet lopen... Zij hadden makkelijk praten. - Manon