Seks of Solo

28-02-2020

Sterren: >< >< >< >
Auteur: Jil Karoly
Vertaald: Frances van Gool
Gelezen: 24-02-2020 tot 28-02-2020

Samenvatting:

Op het eerste gezicht is Gianna de typische hippe single-vrouw van vandaag. Maar schijn bedriegt. Ze wil niet langer solo zijn, ze wil een man voor het leven. Minnaar Mark lijkt de ideale man te zijn, maar komt helaas met één schoonheidsfoutje: hij is getrouwd...

Verrassende ontwikkelingen in een pittige driehoeksverhouding!

Het Vonnis:

Normaal zou dit niet direct een boek zijn wat ik zelf zou kiezen. De meeste verhalen over vrouwen die ouder zijn dan ik, met vaak zelfs een heel gezin, trekken mij niet zo. Ik kan me vaak moeilijker inleven in de personages. Ik ben dan misschien wel verloofd maar getrouwd met kinderen ben ik (nog) niet. Hetzelfde probleem was helaas ook aanwezig tijdens het lezen van dit boek.

Meestal leg ik dit soort boeken weg, zo rond bladzijde 80. Deze heb ik uitgelezen om twee simpele redenen. Ten eerste heb ik het van mijn zusje gekregen, dankjewel LSA! Ten tweede was ik heel nieuwsgierig naar de afloop van deze driehoeksverhouding. Zal Mark een officiële relatie aangaan met minnares Gianna en zijn gezin verlaten? Zal Mark Gianna dumpen en dus bij zijn gezin blijven? Zijn Kirsten en Gianna beide té veeleisend en verlaat hij hen beide? Of komt er voor Gianna en Kirsten een eind aan de driehoeksverhouding doordat zij hier beide zelf voor kiezen?

Uiteindelijk vond ik het een best redelijk boek. Nog steeds trekken de personages mij persoonlijk niet zo aan, maar het einde van het boek was zó mooi dat ik blij ben dat ik het toch heb uitgelezen!

Lievelingspersonage: Robbie

Robbie is een buurman van Gianna. Al jaren heeft hij een oogje op haar, al is dat misschien wel heel zacht uitgedrukt. Hij is halsoverkop verliefd op haar en laat dit dan ook duidelijk aan haar merken. Zij ziet hem echter totaal niet staan. Ze vindt hem aardig, en gebruikt hem om Mark jaloers te maken en soms zelfs te vergeten, maar van een verliefde aantrekkingskracht is vanuit haar kant geen sprake. Toch blijft Robbie doorzetten, ook al verliezen ze elkaar een tijdje uit het oog...

Mooiste scène:

Was bezig met - heel amateuristisch, want het huishouden is niet mijn sterkste kant - mijn sokken opvouwen om ze in de overvolle sokkenla te proppen, toen het paar sokken dat ik van Robbie kreeg in mijn schoot viel. Och, die kriebelsokken had ik nog geeneens gedragen! Om eerlijk te zijn was ik er niet rouwig om geweest als ze met de verhuizing verdwenen waren. Maar nu ik ze toch weer tegengekomen was, wilde ik ze wel even passen. Alleen maar om te weten of Robbie mijn schoenmaat wel wist. En, wat denk je? Niet alleen mijn schoenmaat had hij goed, ook mijn smaak had hij precies goed geraden. In elk geval zaten de sokken als gegoten. Maar nu komt het! In de rechtersok zat een kaartje met daarop 'I love you' - en in de linker... Je gelooft het niet! Als ik eraan denk dat ik die dingen bijna had weggegooid word ik helemaal duizelig. Want in de linkersok zat een pakje met een strik die ik eraf moest trekken om uit het pakje een platina ring met briljantje te vissen! Ik herhaal: een platina ring met briljant!

Lijkt me duidelijk dat Mark zijn laatste oortje heeft versnoept. Lijkt me ook duidelijk dat ik hemel en aarde moet bewegen om Robbie te vinden. Dat ik, stomme koe, zo'n geweldige vent van me af heb geduwd om met een overjarige Casanova te gaan hokken! Dan moet je volslagen idioot zijn! Het madeliefjesorakel had gelijk - Mark houdt niet van me, maar Robbie wel. Ik zal hem opsnorren via de vakgroep Chemie of zo, al moet ik er de benen voor onder mijn lijf uit rennen. Ergens moet hij uithangen. My God, ik hoop dat ik hem snel vind. En ik hoop vooral dat hij me nog hebben wil. Gun me een laatste kans, mij en de liefde...

Het moment dat ik het boek het liefste door de kamer wilde slingeren:

Mannen als Mister Big uit Sex and the City. Het type man dus bij wie alle Carries, Ally's en Bridgets hun vingers aflikken en dat zo zeldzaam is als de komeet van Halley - en dat helaas niet op mij valt. Maar op het type vrouw dat Ulla zou heten als ze verkrijgbaar was bij Ikea. Je weet wel: benen tot in de nek, hoogblond en superslank.

Unfortunately, zo ben ik niet. Unfortunately ben ik het type vrouw dat bij het passen van een bikini in het neonlicht van een paskamer zelfmoord zou plegen als ze toevallig een eind touw bij zich had. Want ik ben zoals je noemt klein en compact. En in de verste verte niet hoogblond. En ik moet zéker meet aan sport doen! Wederom heeft de horoscoop uit de Luna die ik elke maand op de ijskast plak het bij het rechte eind. En wederom heb ik een slecht geweten. Ben daarnet op de weegschaal gaan staan en van schrik bijna flauwgevallen: ruim 58 kilo met een lengte van één tweeënzestig! Die wetenschap sloeg in als een bom - ik ben te dik. Alweer, of eigenlijk, nog steeds. Shit! De zomer komt eraan en ik kan me alleen in een alles bedekkend zwart badpak op het strand vertonen. En durf niet in die hippe strandtent te komen zónder alles verbloemende pareo om de taille geknoopt. Of helemaal niet.

Ik voel bij deze tekst persoonlijk de dwang om even iets duidelijk te maken. Als je tussen de 1.60 meter en de 1.65 meter bent, en 58 kilo weegt, heb je een prima gewicht. Je BMI is dan rond de 22, wat wil zeggen dat het gewicht en de lengte prima met elkaar matchen. Door voedingscentrum wordt deze match zelfs als gezond worden aangeduid!

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Na het boodschappen doen nodigde ik Robbie uit voor een cappuccino in de Sidestep. En ik had mazzel. Na de verplichte squashsessie op zaterdagmiddag kwam Mark met zijn vriendje Hendrik-Jan voor een biertje langs in de Sidestep. En zijn mond viel wagenwijd open toen hij mij met Robbie zag. Tja zo gaan die dingen, dacht ik triomfantelijk. Uit het oog, uit het hart! Zo gewonnen, zo geronnen! Met een nuffige blik in de richting van Mark nam ik Robbie mee de kroeg uit. Nog geen minuut later ging mijn mobieltje. Ik liet hem overgaan. Pas veel later nam ik de moeite Marks oproep te beantwoorden. Robbie was bezig in mijn keuken, uit mijn cd-speler klonk een balad van Madonna. Mark wilde bij me langskomen.

Gianna: Geen tijd.

Mark: Ach kom, baby! Wat is dat voor bullshit? Jij bent niet het type vrouw om op zaterdagavond alleen thuis te zitten.

Gianna: Dat doe ik ook niet. Mijn belastingadviseur is er.

Robbie; Het eten is klaar!

Gianna: Zeg, doe niet zo zuur. Ik moet ophangen, duty calls, begrijp je?

En met deze dubbelzinnige tekst hing ik op. Eigenlijk hoopte ik dat Mark me de hele avond zou blijven bellen. Dat hij - nog mooier - langs zou komen rijden met piepende banden. Dat hij zou toeteren en gebaren als een waanzinnige. Dat hij zou binnenstormen en een jaloerse scène zou schoppen. Dat deed hij niet. Jammer, vond ik. Maar wacht eens even! Mij is de wrake. En de wraak was zoet.

Toen de champie op was, liep het een beetje uit de hand. Ik ging iets verder dan ik aanvankelijk wilde. Maar ergens kon het me niets meer schelen. Dus zo kwam het dat Robbie de kans van zijn leven kreeg. Nu ligt hij op mijn futon en slaapt. Zonder trui en bril ziet hij er niet slecht uit. Hij ruikt lekker, zijn zwarte haren krullen schattig in zijn nek en hij heeft zijn mond een beetje open. Maar godzijdank smakt en snurkt hij niet. Maar toch, in een echte prins is hij nog niet verander. Hm... misschien moet ik hem toch nog een keer kussen.

Het bleek dat Floris zijn loopbaan een andere wending had gegeven. Twee jaar geleden had hij zijn baan als advocaat bij een echtscheidingskantoor opgegeven, omdat hij vond dat zijn geloof in de liefde sterk aan het wankelen werd gebracht. Hij had hier een stuk land gekocht en van zijn hobby, muziek, zijn beroep gemaakt. Hij gaf saxofoonles en speelde in verschillende bandjes. Hij had het benauwd gekregen toen het steeds duidelijker werd met wie ik getrouwd was geweest en waar ik gewoond had. Hij dacht dat ik een verwende society-troela was, die op zoek was naar de ultieme kick en hem aan de kant zou zetten zodra ze genoeg van hem had. Of zodra ze zou beseffen dat hij haar niets te bieden had behalve een Landrover, een wolfshond en een oude blokhut, plus een hoop kleinvee dat een hoop werk verschafte. En hij was pas echt kwaad geworden toen ik hem vroeg of hij zich wilde laten keuren door een ándere verwende society-troela. Hij had daarom besloten niet naar de Cave Club te gaan. Ik had het bijna verpest. Idioot. Ik wil alleen nog toevoegen dat ik natuurlijk geen carrièrejongen wil die een hoop geld verdient. Ik wil een man die tijd voor me heeft. Die met me meehuilt als ik verdrietig ben. Die met me meelacht als ik vrolijk ben. Die met me naar bed wil als ik me sexy voel. Die van me houdt zoals ik ben. En die heb ik gevonden. Die sta ik niet meer af. Dan zou ik totaal bezopen zijn, toch? En bezopen ben ik niet, maar wel helemaal... happy! - Kirsten