Prim

Sterren:        ><  ><  >
Auteur:        Phebe Rasch
Gelezen:      07-08-2023

Samenvatting:

Alleen aan de bruisende rivier heeft Anna het gevoel zichzelf te kunnen zijn. Daar ontmoet ze Prim, een mysterieus en intrigerend meisje, dat een groot geheim bij zich draagt. Anna kan niet zomaar afscheid van haar nemen. Maar dan kruisen twee jongens hun pad, en alles loopt anders dan ze wilde. Wanneer de politie voor de deur staat, wordt hun prille vriendschap sterk op de proef gesteld.

Het Vonnis:

Dit boek leest heerlijk makkelijk weg, omdat het verhaal vrij simpel aanvoelt. Er komen dan wel heftige onderwerpen aan bod, zoals verkrachting en drugshandel, maar deze zijn zo on-gedetailleerd geschreven dat het bijna saai is. Veel spanning zit er voor mij persoonlijk niet in dit boek. Ik begrijp dan ook dat dit duidelijk is geschreven voor de beginnende tieners...

Lievelingspersonage: Prim & Julian

Prim is het meisje wat Anna ontmoet. Het verhaal hint erop dat zij seksueel misbruikt wordt door haar vader, sinds haar moeder is overleden. Ze vertrouwt alleen zichzelf, en Anna...

Julian is een jongen die Anna ontmoet wanneer zij en Prim bijna verdrinken tijdens het zwemmen. Hij redt hun leven, op méér dan één manier...

Mooiste scène:

Om halfvijf belt Julian. Anna wil heel graag weten hoe het gesprek ging. Na een kalme groet luistert ze hoe Julian vertelt dat Prim het goed heeft gedaan.

Julian:       Een deel van het gesprek heeft Melanie mogen opnemen, waardoor ze mogelijk niet hoeft te getuigen in de rechtszaal. Het heeft haar wel veel gekost. Ze zei steeds dat ze niet wil dat haar vader wordt opgepakt, maar Diane en Melanie vangen haar goed op. Het gedeelte dat opgenomen is, ligt nu bij de politie.

Anna merkt dat het verdriet om Julian overgaat in bezorgdheid om Prim. Ze wil bij haar zijn en haar omhelzen en zeggen hoe trots ze is op haar. Ze waren een paar weken op een intense manier bij elkaar en nu voelt ze zich net een gescheiden tweeling.
De volgende ochtend slaapt Anna tot haar eigen verbazing door de wekker heen, en omdat het al tien uur is, begrijpt ze dat mam haar heeft laten liggen. Tijdens het ontbijt, probeert ze aan dingen te denken waar ze zich 'vroeger' mee bezighield. En dat is voornamelijk school. Ze kan het niet blijven ontwijken en ze wil het jaar echt niet overdoen. Na een schaaltje cruesli gaat ze terug naar haar kamer en begint aan een inhaalslag van haar huiswerk. Ze vindt een beetje concentratie en leert voor een nieuw proefwerk.  Een sms maakt een einde aan dat moment.

Julian:          Prims vader is gearresteerd.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren: 

Remi begint in zijn zakken van zijn vest te graven en legt een lijntje wit poeder uit op de tafel. Daarna duwt hij een kokertje in Anna's hand en geeft de opdracht het op te snuiven. Ze schudt haar hoofd en zet een stap naar achteren.

Remi:          Anders kom je niet geloofwaardig over. Het stelt niets voor, kom op.

Anna:          Wat is het? Ik wil het echt niet.

Remi:          Doet er niet toe. Het is de laatste keer dat ik hier kom. Ik val door de mand anders!

Anna leunt met haar ellebogen op het tafeltje. Het witte poeder kijkt haar aan als kronkelende larven die ze moet opeten. Ze heeft het in films gezien: één neusgat druk je dicht en met het andere snuif je een keer hard naar binnen. Daarna is het klaar. Remi komt dicht achter haar staan en vraagt met klem of ze wil opschieten.
De woede die Anna vanbinnen voelt, maakt dat ze met vaste hand het kokertje in haar vingers neemt. Ze snuift, in één keer. Daarna moet ze bijna kokhalzen. Ze doet haar ogen dicht en wil ze niet meer opendoen. Het idee dat ze iets van drugs binnen heeft, maakt haar al draaierig. Waarom heeft ze het gedaan? Om Remi te redden? Ze heeft liever dat hij zinkt als een anker.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Prim:          We woonden eerst ergens anders. Mijn vader verkocht het huis na het ongeluk. Ik was jong, maar ik weet nog dat ik altijd in een hofje speelde met veel kinderen. Het huis waar we gingen wonen, was nieuw en groot, alleen de wind leek door de muren te komen. Ik koos de slaapkamer aan de straatkant, zodat ik niet uitkeek op het donkere bos. 's Nachts sliep ik onrustig. Ik werd weleens schreeuwend wakker. Mijn vader kwam naar me toe en streelde over mijn haar. Overdag ontweek hij vaak mijn blikken, om vragen te vermijden, maar nu bleef hij bij me. Ik luisterde naar zijn ademhaling, die me rustig maakte. Op een keer hoorde ik hem zacht huilen en ik voelde zijn handen zoals ik ze nog niet eerder had gevoeld, zacht en hard tegelijk. Ik wist niet of hij nou verdrietig was of boos. Het bracht me in de war. Ik wilde niet meer dat hij kwam, want het gebeurde opnieuw. 's Avonds durfde ik niet te gaan slapen, maar hij kwam ook als ik niet had gehuild. Toen ik ouder werd, begreep ik dat het ging om háár, mijn moeder, en dat hij zich verloor in verdriet en schuld. Iets raakte hem als hij bij mij was. Ik was een stukje van haar. Ik leek naar haar te ruiken en net zo te voelen als zij. Hij ervaarde dat hij haar even kon terugkrijgen en kon goedmaken wat hij fout had gedaan. De momenten dat hij bij me was, verstopte ik in een geheim laatje. Ik leerde mezelf dat het alleen iets was van de nacht... Het was niet de bedoeling dat je dit zou horen, Anna.

Het zijn de kleine dingen die ik nog weet van daarvoor. Details juist, zoals de pepermuntjes in zijn werktas, waarvan hij de laatste voor mij bewaarde. Als hij thuiskwam, tilde hij me hoog op, zodat ik met mijn handen het plafond kon aanraken. En er was de knipoog op momenten dat hij wegging, de boodschap; 'Je bent mijn engeltje, ik ben trots op je, tot gauw.
Ik was gek op hem.                                                                     - Prim