Ongezien
Sterren: >< >< >< >< >
Auteur: Karin Slaughter
Vertaald: Ineke Lenting
Gelezen: 09-08-2023
Samenvatting:
June Connor heeft nog één dag voor ze sterft.
Eén dag waarin ze de confrontatie aan kan gaan met haar verleden...
Het Vonnis:
In één woord; wauw!
Een boek met maar 57 pagina's, een verhaal over één dag...
Een boek waarvan ik bij de eerste pagina's denk; "Ik lees dit uit, en dan gaat 'ie naar de volgende persoon via een minibieb." Een paar pagina's verder denk; "Goh, wáár gaat dit over? Wat voor geheim draagt ze met zich mee haar graf in?" Een gedachte die me vast houdt, tot letterlijk de laatste zin van het verhaal!
Nog nooit eerder ben ik zó sprakeloos geraakt van zo'n kort verhaal...
Lievelingspersonage: June Connor
June Connor is het hoofdpersonage in dit boek. Een vrouw met inoperabele stadium vier longkanker, met nog maar één dag te leven. Een vrouw die een geheim met zich mee draagt. Een geheim wat nog nog erger blijkt dan zij zich zelf kan voorstellen...
Mooiste scène:
June wilde het gevoel terug dat ze had gehad toen ze haar kind voor het eerst in haar armen hield. Ze wilde de gelukzaligheid van haar trouwdag terug, van de eerste keer dat Richard de liefde met haar had bedreven. Dit huis had gelukkige tijden gekend. Verjaardagen, verrassingsfeestjes, Thanksgiving en prachtige kerstvieringen. Het had warmte gekend en liefde. En Grace. De geur van haar shampoo. Hoe haar kleertjes hadden gevoeld in Junes hand. Die bizar kleine sokjes. Ooit had June ze tegen haar lippen gedrukt, ze gekust alsof ze de voetjes van haar dochter kuste.
Richard: Je wilt de waarheid?
Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:
Dit was het. Het was heel dichtbij. Niet dat ze op het nippertje God nog zou vinden, maar op dit laatste moment wilde ze licht in haar hart, niet de duisternis die zijn woorden zouden brengen.
Richard: Het is waar. Het is waar wat ***[spoiler]*** zei.
Kreunend perste June de lucht naar buiten. Valentijnskaartjes. Verjaardagsballonnen. Moederdagontbijt. Krijttekeningen op de koelkast. Geschaafde knieën die gekust moesten worden. Monsters die verjaagd werden met een knuffel en een zachte aai over de bol.
Richard: ***[spoiler]*** heeft ons gezien.
June probeerde haar hoofd te schudden. Ze wilde het niet uit zijn mond horen. Ze wilde zijn bekentenis niet meenemen in haar graf. Ze wilde slechts dat ene. Ze wilde slechts één moment van vrede. Richard boog zich nog dichter naar haar toe. Ze voelde de warmte van zijn mond.
Richard: Hoor je me? Hoor je me?
Ze kreeg geen lucht meer. Haar longen verstarden. Haar hart kwam hortend tot stilstand. Junes ogen gingen niet meer dicht. Dit was de laatste minuut, seconde, milliseconde. Ze ademde niet meer. Haar hart stond stil. Nog een paar tellen en dan brandden haar zoemende hersenen door.
Richard: ***[spoiler]*** heeft geen zelfmoord gepleegd omdat ze me ***[spoiler]*** zag neuken. Ze deed het omdat ze jaloers was.
Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:
June: Ik ga dood.
Richard had slechts geknikt en zijn lippen getuit op diezelfde ingenomen manier waarmee hij aangaf dat hij alles al wist nog voor June ook maar iets had gezegd. June was nijdig geworden, hoewel ze diep in haar hart wist dat Richard altijd alles over haar had geweten. Misschien niet dat ze de kip had laten vallen of dat ze dat lelijker overhemd met groot genoegen met de vuilniswagen had meegegeven, maar hij keek recht in haar ziel. Hij wist wat haar grootste angst was, namelijk om eenzaam te sterven. Hij wist wat ze moest horen om deze transactie soepel te laten verlopen. Hij wist bovenal hoe hij een draai aan dit alles moest geven zodat ze zijn leugens zou geloven, ongeacht hoe schamel het bewijs of hoe onlogisch zijn redenering was.
Richard: Ik ben een goed mens. Dat weet je, June. Ondanks alles ben ik een goed mens.
Dat zei hij telkens weer. Alsof het er nog toe deed. Alsof ze keus had.
Wat haar heimelijk nog het meest met afschuw vervulde, was dat ze diep in haar hart toch wilde geloven dat hij goed was. Dat hij om haar gaf, ook al was de haat in zijn ogen zo overduidelijk dat ze regelmatig haar blik moest afwenden. Van twintig passen afstand kon ze de waarheid uit de kaken van een vierdeklasser wringen, maar haar eigen echtgenoot, de man met wie ze een bed had gedeeld, een kind had gemaakt, een leven had opgebouwd, bleef een raadsel.
Ik had een zelfhulpboek moeten schrijven voor vrouwen die hun man meer bij het huishouden willen betrekken. Mijn geheim, dames; eenentwintig jaar in een zwaarbewaakte gevangenis! Richard kookte en maakte schoon. Hij deed de was. Soms nam hij de warme hoop lakens rechtsreeks uit de droger mee naar binnen en keek dan samen met mij tv terwijl hij de hoeslakens tot een keurige rechthoek opvouwde.
- June Connor