Ongeneeslijk Optimistisch

Sterren:       >< >< >< >< >
Auteur:        Karel Glastra van Loon
Gelezen:     05-12-2018

Samenvatting:

In januari 2004 werd in Amerika bij Karel Glastra van Loon een hersentumor ontdekt. In Nederland volgden de bestralingen, hersenoperaties en chemokuren. Goede en slechte periodes wisselden elkaar af, maar nooit gaf hij op. Het gezinsleven met drie jonge kinderen ging intussen 'gewoon' door. Op 1 juli 2005 overleed Karel Glastra van Loon op 42-jarige leeftijd aan de gevolgen van zijn hersentumor.

In Ongeneeslijk Optimistisch beschrijft Karel Glastra van Loon in mooie, korte verhalen openhartig zijn leven als kankerpatiënt. Hij geniet van het kleine, is opgewekt over de toekomst en verliest nooit zijn humor.

Het Vonnis:

Het vonnis, eigenlijk helemaal de verkeerde woordkeuze bij mijn beoordeling van dit boek. Maar ik houd vast aan mijn vaste schrijfpatroon, dus is het helaas niet anders... Mijn excuses!

Een heel mooi boek met een hartverscheurend, maar ook zeker inspirerend verhaal.
Een verhaal geschreven over, en vooral door (de ogen van) iemand met een hersentumor.
Onbeschrijflijk mooi hoe ontzettend positief hij in het leven stond, en ook bleef staan. Hoe slecht het er ook voor stond, hij hield vol dat hij nog 92 jaar zou worden!

Lievelingspersonages: Karel & zijn Gezin!

Mooiste scène:

Karel:         Wij sleurden de sleeën naar boven, terwijl de kids door de te diepe sneeuw ploeterden. Wij hielden de moed erin door heel hard te juichen bij elke geslaagde afdaling, en het moet gezegd: we registreerden een aantal onbetaalbaar mooie grijnslachen - van trots en spanning en pure pret ineen. Voor die momenten doe je het dan. En je hoopt maar dat dat de momenten zullen zijn die ze zich hun leven lang zullen blijven herinneren.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Karin:                   Dus hij moet zélf aan de telefoon komen?

Ik moest zelf aan de telefoon komen! Dit was meer dan ik kon verdragen. Ik was inmiddels volstrekt in paniek. En woedend. De pijn op mijn borst was ondraaglijk. Het enige dat ik uit kon brengen toen mijn vrouw me de hoorn in de hand had gedrukt, was:

Karel:                   Stuur verdomme een ambulance!

112-beambte:     Als u zo tegen me gaat praten, dan help ik u helemaal niet meer!

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Iedereen gaat er voetstoots van uit dat 'de dader' een man zal zijn. Zoals de daders van de overgrote meerderheid van de geweldsdelicten in de wereld mannen zijn.

Dronken voetbalsupporters? Mannen.
Overlast veroorzakende discotheekbezoekers? Mannen.
Plegers van incest en eerwraak? Mannen.
Bumperklevers, scootermaniakken en andere wegpiraten? Mannen

Man-zijn is dus niet iets om je op voor te laten staan, of om al te veel trots aan te ontlenen. Ik zou zelfs zeggen: integendeel!

Zoals Bobbie Roos vandaag zei: 'Papa heeft geluk dat hij dood is, want dan kan hij alles zien.' Daar heeft een moeder niets meer aan toe te voegen. Maar als zijn vrouw zeg ik nog maar eens: 'Lieverd, ik hou van je! En elke verjaardag van jou is voor mij een feestdag. Tot later!'                                        - Karin Kuiper

Leven is zijn, en lijden hoort daarbij. Zoals de gang door het geboortekanaal vermoedelijk niet pijnloos is, zo is ook de gang door het stervenskanaal niet pijnloos. Maar beide zijn even zinvol en geven een prachtig resultaat.

                                                                                              - Karel Glastra van Loon