Inferno

Sterren:       >< >< >< >< >
Auteur:        Dan Brown
Vertaald:     Marion Drolsbach,
                      Erica Feberwee &
                      Yolande Ligterink
Gelezen:      29-10-2019 tot 09-11-2019

Samenvatting:

Robert Langdon, hoogleraar kunstgeschiedenis en symboliek, wordt op een nacht wakker in een ziekenhuis in Florence zonder te weten hoe hij daar is beland. Geholpen door een stoïcijnse jonge vrouw, Sienna Brooks, vlucht Langdon en raakt hij verzeild in een duizelingwekkend avontuur. Langdon ontdekt dat hij in het bezit is van een reeks verontrustende codes, gecreëerd door een briljante wetenschapper; een genie dat geobsedeerd is door het einde van de wereld en het duistere meesterwerk Inferno van Dante Alighieri.

De strijd tegen deze mysterieuze vijand voert hen langs tijdloze locaties als het Palazzo Vecchio, de Boboli-tuinen en de Duomo, en Langdon en Brooks stuiten op een netwerk van verborgen doorgangen en eeuwenoude geheimen...

Het Vonnis:

Een mooi boek met een interessant en spannend verhaal. Het begint ietwat vaag. Robert Langdon wordt wakker in Italië, in een ziekenhuis. Hij heeft geen idee hoe hij daar is beland, wanneer hij überhaupt naar Italië is gereisd en hij weet niet meer wat er de afgelopen dagen allemaal is gebeurd. Zijn dokter wordt voor zijn ogen vermoord door een vreemde vrouw. Zijn verpleegster probeert hem te redden. En dan zijn er ook nog die vreemde visioenen.

Niets is wat het lijkt, zelfs het oude schilderij van Dante Alighieri is niet zoals het hoort te zijn. En daar begint zijn mysterieuze zoek- en vluchttocht door Italië en Turkije. Op zoek naar het virus wat een ware pandemie zal ontketenen. Tenzij ze het op tijd weten te bereiken...

Lievelingspersonage: Robert Langdon,
                                      Sienna Brooks &
                                      Elizabeth Sinskey

Mooiste scène:

Nog geen vijf meter verderop zat een oude vrouw op een band met een roestig mes het rotte stuk van een oude ui te snijden. De vrouw keek niet eens op toen Sienna schreeuwde. Toen de mannen haar vastgrepen en haar een hut binnensleurden, maakte Sienna zich geen enkele illusie over wat er ging gebeuren, en ze werd overmand door angst. Ze vocht met alles wat ze in zich had, maar ze waren veel te sterk. Ze werd op een oude, smerige matras gedrukt. Ze scheurden haar shirt open en betastten haar zachte huid. Toen ze gilde, duwden ze haar gescheurde shirt zo diep in haar mond dat ze dacht dat ze zou stikken. Toen rolden ze haar op haar buik, zodat ze met haar gezicht op het vuile matras lag. Sienna Brooks had altijd medelijden gehad met de onwetende zielen die in een wereld waarin zoveel werd geleden nog in God konden geloven, maar nu bad ze zelf, met heel haar hart. Onder het bidden hoorde ze de mannen lachen en haar bespotten terwijl ze met hun smerige handen haar spijkerbroek omlaag trokken over haar schoppende benen. Een van hen ging op haar rug zitten, zwaar en transpirerend, en zijn zweet druppelde op haar huid.

Sienna Brooks:        Ik heb het nog nooit gedaan. Dit is hoe ik wordt ontmaagd.

Opeens sprong de man van har af en de schimpscheuten gingen over in kreten van woede en angst. Het warme zweet dat op haar rug droop werd opeens een warme straal... rode spetters vielen op het matras. Toen Sienna zich omdraaide, zag ze de oude vrouw met de half geschilde ui en het roestige mes over de man gebogen staan, die nu hevig bloedde uit een wond in zijn rug. De oude vrouw keek dreigend naar de anderen en zwaaide met haar bebloede mes tot de drie mannen ervandoor gingen. Zonder iets te zeggen hielp de oude vrouw Sienna haar kleren verzamelen en zich aan te kleden.

Sienna Brooks:        Salamat [Dank u].

De oude vrouw tikte tegen haar oor om duidelijk te maken dat ze doof was. Sienna legde haar handen tegen elkaar, sloot haar ogen en boog haar hoofd in een gebaar van respect. Toen ze haar ogen weer opendeed, was de vrouw weg.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Bertrand Zobrist:        Op deze plek, op deze datum, is de wereld voor altijd veranderd.

Agent Brüder:             Dat had je gedacht. We hebben nog een paar uur om dit tegen te houden.

Met Zobrists video voor ogen bewoog Brüder zijn penlight voorzichtig naar links, zoekend naar de Solublon-zak. Toen de lichtstraal het donkere water naast de plaquette verlichtte, verscheen er een verblufte uitdrukking op Brüders gezicht. De zak was verdwenen. Hij liet zijn zaklampje nog iets meer naar links schijnen, naar de plek waar de zak op de video te zien was geweest. Nog steeds niets te zien. Maar... hij hing er toch echt! Met opeengeklemde kaken deed Brüder aarzelend nog een stapje naar voren en liet zijn penlight langzaam het hele gebied beschijnen. Geen zak. Alleen de plaquette. Heel even vroeg hij zich hoopvol af of de bedreiging net als een heleboel andere dingen die dag slechts een illusie was geweest. Ineens zag hij het. Links van de plaquette lag amper zichtbaar een slap touw op de bodem, als een levenloze worm. Aan het uiteinde zat een plastic klemmetje met een paar flarden Solublon-plastic eraan. Brüder staarde naar de gerafelde restanten van de zak. Als de knoop van een lekke ballon hingen ze aan het uiteinde van het koord. Langzaam drong de waarheid tot hem door. Hij zag voor zich hoe de verzonken zak oploste en uiteenviel... waarna de dodelijke inhoud zich door het water verspreidde... en naar de oppervlakte van de lagune borrelde. Met een trillende vinger deed hij zijn penlight uit, waarna hij een ogenblik in het donker bleef staan om zijn gedachten te ordenen. Maar zijn gedachten maakten al snel plaats voor een gebed.

Agent Brüder:              God sta ons bij.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Hoewel er talloze versies bestonden ven het verhaal van de Heilige Lucia, draaide het er altijd om dat Lucia haar lustopwekkende ogen uitrukte, ze op een dienblad voor haar vurige huwelijkskandidaat legde en uitdagend verklaarde dat deze nu had waar hij zo naar verlangde en haar nu met rust kon laten. Vreemd genoeg putte Lucia haar inspiratie voor deze zelfverminking uit de Bijbel, zodat ze voor altijd geassocieerd wordt met de beroemde vermaning van Christus; brengt je oog je op de verkeerde weg, ruk het uit en werp het weg.

Robert Langdon:      Maurizio, de beenderen van de Heilige Lucia bevinden zich toch in die kerk?

Sienna Brooks:       Waar wil je naartoe? De verraderlijke doge die de beenderen van de blinde wegrukte?

Robert vertelde Sienna en Ferris gehaast over de geschiedenis van de relieken, oftewel de botten, van de Heilige Lucia. Het was een van de vreemdste verhalen uit de hele hagiografie. Toen de schone Lucia de toenaderingspogingen van een invloedrijke huwelijkskandidaat afwees, zou de man haar hebben aangegeven en ervoor hebben gezorgd dat ze op de brandstapel terecht kwam, maar volgens de legende wilde har lichaam niet branden. Omdat ze bestand was gebleken tegen vuur, geloofde men dat haar relieken bijzondere krachten hadden en dat ze bezitter ervan een ongewoon lang leven zou zijn beschoren.

Sienna Brooks:         Magische botten?

Robert Langdon:    Dat geloofden ze, ja, en dat is de reden waarom haar relieken over de hele wereld verspreid zijn geraakt. Tienduizend jaar lang hebben machtige leiders geprobeerd ouderdom en de dood te ontlopen door het bezit van de botten van Sint-Lucia. Haar skelet is vaker gestolen, opnieuw gestolen, verplaatst en verdeeld dan dat van enige andere heilige. Haar beenderen zijn door de handen gegaan van minstens tien van de machtigste personen in de geschiedenis.

Ik ben de Schim... Nu ik naar het ondergrondse ben verdreven, moet ik van diep binnen de aarde tot de wereld spreken, verbannen naar deze sombere grot, waar het bloedrode water zich verzamelt in de lagune zonder weerschijn van sterren. Maar dit is mijn paradijs... de volmaakte baarmoeder voor mijn kwetsbare kind. Inferno.

Ik heb een verlossend meesterwerk geschapen, en toch zijn mijn inspanningen niet beloond met klaroengeschal en lauwerkransen, maar met doodsbedreigingen. Ik vrees de dood niet, want de dood maakt martelaren van profeten en zet nobele ideeën om in krachtige bewegingen. Jezus. Socrates. Martin Luther King. Weldra zal ik me bij hen aansluiten. Het meesterwerk dat ik heb geschapen, is het werk van God zelf, een geschenk van de Ene die mij het intellect, de middelen en de moed heeft verschaft die nodig waren om een dergelijke creatie te verwezenlijken. Nu is de dag bijna aangebroken.

Het Inferno slaapt hier beneden en bereidt zich voor om uit zijn waterige baarmoeder te komen, onder het waakzame oog van het chtonische monster en al haar Furiën. Ondanks al mijn deugdzame werken is de zonde mij net als u niet vreemd. Zelfs ben ik schuldig aan de duisterste van de zeven, de eenzame verleiding waarvoor zo weinigen immuun zijn. Hoogmoed.

Met het opnemen van deze boodschap ben ik gezwicht voor de ophitsende dwang van de hoogmoed, voor het verlangen om de wereld mijn werk kenbaar te maken. Maar waarom ook niet? De mensheid moet weten wie de bron is van haar verlossing, de naam van hem die de gapende Poorten van de Hel voor altijd heeft gesloten!

Met elk uur dat voorbijgaat, wordt de uitkomst zekerder. Tegen de wiskunde, die net zo meedogenloos is als de zwaartekracht, valt niets in te brengen. Dezelfde exponentiële groei die de mensheid bijna fataal is geworden, zal ook haar verlossing zijn. De schoonheid van een levend organisme, of het nu goed of kwaad is, bestaat erin dat het zonder omwegen gehoorzaamt aan de wetten van God. Weest vruchtbaar en vermenigvuldigt u. En dus bestrijd ik het vuur... met vuur.     - Bertrand Zobris