Het Verlaten Strandhuis

17-02-2020

Sterren: >< >< >< >< >
Auteur: R.L. Stine
Vertaald: Annelies Clements
Gelezen: 17-02-2020

Samenvatting:

Susan keek hem ongelovig aan. Hij leek wel gek geworden. "We kunnen beter gaan", probeerde ze. "Straks komt er iemand." Hij keek haar strak aan. "Hier komt niemand en niemand gaat hier meer levend weg." zei hij met een ijskoude stem.

"Daar is wel iemand!" riep Susan. Ze keek nadrukkelijk over zijn schouder. Hij draaide zich even om. Op hetzelfde moment sprintte Susan naar de deur. In doodsangst trok ze aan de deurkruk. De deur gaf geen centimeter mee. Wanhopig probeerde Susan het nog een keer. Ineens vloog de deur open. Een tel later stond ze op de veranda, viel bijna de trap af, en rende het strand op. Panisch bleef ze doorhollen...

Het Vonnis:

Soms loop ik in de kringloop tegen een boek aan, wat me doet denken aan mijn tienertijd en de boeken die ik destijds las. Dit is er een voorbeeld van. Van deze boekjes van R.L. Stine heb ik er in heel mijn leven zelfs pas één gelezen en ik hoef er dan ook geen twee keer bij na te denken om ook dit boekje aan te schaffen en mijn tienerjaren te herleven!

Eerlijk gezegd merk ik tijdens het lezen, vooral aan de manier van 'praten', niet veel van het feit dat dit een jeugd-thriller is. Sterker nog, ik vind het verhaal zelfs oprecht spannend (en dat terwijl ik inmiddels 28 jaar ben).

Het boek wisselt om en om van het verhaal dat zich drie jaar eerder afspeelde naar het verhaal dat zich in het heden afspeelt. Beide zijn innig met elkaar verstrengeld. Ik vraag me vaak af of alles om een copycat draait, of dat de één van de personages van 'drie jaar geleden' weer is teruggekeerd en alles nog eens overdoet. Dan wel met een nieuw groepje van vier jongeren die vakantie vieren aan het betreffende strand. In het heden krijgt het verhaal een verrassende wending, maar of die ook eindelijk positief is...

Lievelingspersonage: Michelle

Michelle is één van de vier personen die 'drie jaar geleden' vakantie viert aan het strand. Ze heeft een leuk groepje leeftijdsgenoten leren kennen. Met z'n vieren spenderen ze veel tijd tijdens deze vakantie. Ze komt, in tegenstelling tot haar vrienden, als enige op voor een jongen die juist door de jongens uit het groepje getreiterd en vernederd wordt. Volgens haar kun je mensen niet op díé manier behandelen...

Mooiste scène:

Talina voelde hoe ze door de lucht vloog. Zo is het dus als je dood bent, dacht ze dromerig.

Onverwachts landde ze keihard op de veranda. De koude, zilte buitenlucht draaide wild om haar heen. Talina hoorde het geruis van de golven. Versuft bleef ze even liggen. Langzamerhand drong het echter tot haar door dat ze na de explosie via een raam naar buiten was geslingerd. Op die manier was ze ontkomen aan de vlammen die het huis nu in lichterlaaie zetten. Verdwaasd krabbelde Talina overeind en sprong van de veranda, naar het veilige, natte zand. De vlammen achter haar laaiden hoog op. Het strandhuis verdween in een ring van vuur. Talina sprintte weg over het zand. Blindelings rende ze verder. Recht in de open armen van Nick. Nick? Hij had haar dus inderdaad gevolgd. Talina was nog nooit zo blij geweest om iemand te zien. Ze hoorde het strandhuis achter zich kraken, terwijl het in een regen van vonken instortte. Gelukkig, Nick was bij haar.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Toen Michelle haar brandende ogen opendeed, zag ze Daves gezicht vlak bij het hare. Ze rukte zich los. Tenminste, dat probeerde ze. Maar Dave hield haar stevig vast. Michelle hield haar adem in. Wat had hij in zijn hand? Ze kneep haar ogen tot spleetjes om het beter te kunnen zien. Het was een zakmes. Geschrokken hapte Michelle naar adem en kreeg opnieuw een slok water binnen. Ze spuugde het water uit en begon te hoesten.

Michelle: Dave, met zo'n zakmes begin je niets.

Dave: Haaien vallen pas aan als ze bloed ruiken.

Op hetzelfde moment zette hij het mes in haar arm. Michelle gilde het uit toen het zoute water in aanraking kwam met de wond. Plotseling voelde ze weer een steek van pijn. En nog een. Dave bleef maar op haar insteken.

Dave: Haaienvoer! Haaienvoer.

Michelle begon wild te trappen en hapte naar adem. Even later voelde ze een stekende pijn in haar benen en werd ze langzaam naar de bodem van de oceaan getrokken.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Nick: Ja, het is en blijft heel vreemd. We hebben nu al dagen niets van hen gehoord of gezien. Helemaal niets.

Talina: Volgens de politie zijn ze weggelopen. Dat hebben ze tegen Kitty's ouders gezegd. Maar eerlijk gezegd geloof ik er niets van. Zo gek was Kitty helemaal niet op Kevin.

Nick: Ik weet het niet. Het is misschien niet zo aardig om het nu te zeggen, maar ik mocht Kevin ook niet. Heel eerlijk gezegd vond ik het zelfs een engerd.

Talina: Volgens mij had hij een vreselijk minderwaardigheidscomplex. Kevin dacht dat we op hem neerkeken omdat hij moest werken in de vakantie, terwijl wij hier gewoon lekker aan het strand konden liggen.

Nick: Ik heb echt geprobeerd om vriendschap met hem te sluiten, maar Kevin moest daar kennelijk niets van hebben. Hij reageerde altijd even kortaf als ik iets zei of voorstelde.

Talina: Hij had ook geen gevoel voor humor. Hij werd altijd kwaad als je een grapje maakte.

Nick: Moet je ons eens horen. We praten over Kevin of hij al dood is.

Talina: Ja, en als Kevin dood is, betekent dat ook dat Kitty...

Nick: Ik heb zomaar het idee dat ze zijn ontvoerd.

Talina: Waarom zou iemand hen willen ontvoeren? Kitty's ouders hebben niet veel geld en als ze waren , hadden de ontvoerders intussen al wel contact met hen opgenomen.

Nick: Maar als ze niet zijn ontvoerd, wat is er dan in vredesnaam met hen gebeurd? Waar zijn ze dan gebleven?

Blijf bij Don uit de buurt! Blijf bij Don uit de buurt, anders zul je sterven! Dit is geen grap. Ik meen het. Ik ben al dood. En jij zult ook sterven. Ik ben dood. En ik waarschuw je. Ik waarschuw je maar één keer. Blijf bij Don uit de buurt. Anders zul je sterven, net als ik... - Anoniem