Het Lijk aan de Kerkmuur

Sterren:       >< >< >< ><
Auteur:        A.C. Baantjer
Gelezen:     24-12-2019 tot 26-12-2019

Samenvatting:

Tegen de muur van de Oude Zuiderkerk ligt het lijk van een zwerver; zo op het eerste gezicht is de man een natuurlijke dood gestorven, maar de dokter ontdekt dat het íéts anders ligt. De man is op een buitengewone manier vermoord en rechercheur De Cock begrijpt dat hij met een geraffineerde moordenaar te maken heeft. De man blijkt Archibald van Maanenfeldt te heten, een rijke baron, die graag excentriek leeft; als clochard, als havenarbeider... maar nu! Was Archibald ook drugshandelaar? En werd hij daarom vermoord? De Cock krijgt met een vreemde familie te maken en doet dan een ontdekking, die hem op het spoor van de moordenaar zet: er wordt nog een vermoorde Archibald gevonden! Wie is nu de echte 'baron'? Weer een mysterie waarbij alle scherpzinnigheid van De Cock vereist wordt.

Het Vonnis:

Het eerste wat mij aan dit boek (deel 12) opvalt, is dat de tekst op de achterzijde van het boek al een stuk uitgebreider is dan bij de nóg eerdere delen uit deze serie. Wel is het boek even dik als de eerdere delen, wat betekent dat het dus nog steeds meer pagina's bevat dan de latere delen uit de serie.

Hoe verder ik in het verhaal kom tijdens het lezen, hoe vager het 'complot' lijkt te worden. Meerdere Archibalds, dubbelgangers, verschillende families, het leiden van meerdere dubbellevens... Het komt allemaal aan bod. Het totaalplaatje zorgt ervoor dat het boek een verrassende wending neemt als de dader bekend wordt!

Lievelingspersonage:
Archibald van de Wheerlingen

Archibald van de Wheerlingen is de wettelijke neef van de vermoordde Archibald van Maanenfeldt, naar wie hij feestelijk vernoemd is. Het is een slimme jongeman die anderen en hun ware intenties snel doorziet. Helaas wordt hij door zijn eigen opiumgebruik niet door iedereen serieus genomen. Het leidt er zelfs toe dat hij als de moordenaar wordt gezien...

Mooiste scène:

Rechercheur Vledder:        Ik begrijp niet, dat we er nog mee doorgaan. Met deze zaak.

Rechercheur de Cock:       Mag ik zeggen dat ik je niet begrijp?

Rechercheur Vledder:        De zaak is toch rond?!

Rechercheur de Cock:        En wie moeten we dan arresteren?

Rechercheur Vledder:       Dat hoeft niet meer. Na de zelfmoord van Johannes Brouwer kunnen we de zaak afsluiten. Ik weet niet hoe je het anders wilt niet. Zijn zelfmoord is een duidelijk bewijs van schuld, een klare bekentenis. Na zijn laatste verhoor moet hij hebben beseft dat et voor hem geen uitweg meer was. Zijn roep om een advocaat was een loze kreet. Zelfs de beste strafpleiter van het land had hem niet meer kunnen redden. Johannes Brouwer zat in de klem. Duidelijk. Ga maar na... Hij was in de nacht van de moord bij het slachtoffer. Hij was of kon in het bezit zijn van oplosbare rook-opium. Uit zijn relatie met de Baron had of kon hij een motief hebben. Wat mij aanvankelijk nog bezighield was de vraag of Johannes Brouwer een injectie kon toedienen? Hij was zelf geen spuiter. Ik heb zijn armen en benen bekeken. Ze waren volkomen gaaf, geen punctieplekjes. Hij gebruikte alleen zo nu en dan wat hasjisch. Maar toen ik vanmorgen moeder Brouwer hoorde zeggen, dat zij suikerziek is en zichzelf al jarenlang injecties toedient, twijfelde ik niet langer. Toen was voor mij de zaak rond.

Rechercheur de Cock:      Het is heel knap. Een indrukwekkend requisitoir. En, wat verwacht je van me?

Rechercheur Vledder:         Op z'n minst een pleidooi. Een pleidooi.

Rechercheur de Cock:        Dat pleidooi hóúd ik. Wanneer ik de moordenaar heb gevonden.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Bram van Wielingen:            Wat heb je nodig?

Rechercheur de Cock:       Een plaatje uit verschillende gezichtshoeken en een paar close-ups van het gezicht, en face en en profil. Duidelijke, begrijp je? Ik moet ermee op pad.

Bram van Wielingen:            Weet je niet wie hij is?

Rechercheur de Cock:          Nog niet. Ik hoop dat straks zijn kleren nog wat aanwijzingen geven.

Bram van Wielingen:             Die vodden? Vlooien, luizen, platjes en een broek stijf van de urine.

Rechercheur de Cock:        Ik moet toch wat? Je weet hoe moeilijk het is om hier in Nederland een niet geïdentificeerd lijk begraven te krijgen!

Bram van Wielingen:             Wat denk je van de vuilverbranding?

Rechercheur de Cock:          Vuilverbranding...? Daar hoor jij thuis! Een voorproefje van de hel.

Bram van Wielingen:             Okee, De Cock. Het was maar een grapje.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Rechercheur de Cock:       Waaraan is tante Heleentje gestoven?

Abigail van maanenfeldt:   Ik dacht aan het hart.

Rechercheur de Cock:        Ze was hartpatiënte?

Abigail van Maanenfeldt:    Dat... eh, dat weet ik niet.

Rechercheur de Cock:        U zult tante tijdens haar lange eenzame zomermaanden toch dikwijls hebben bezocht?

Abigail van Maanenfeldt:    Vooral als kind. Ik bracht vaak vakanties bij haar door. En later was is ook vaak bij haar.

Rechercheur de Cock:         Dan weet u toch of ze een zwak hart had?

Abigail van Maanenfeldt:     Ik heb er nooit iets van gemerkt.

Rechercheur de Cock:         Is ze onverwacht gestorven?

Abigail van Maanenfeldt:     Het was vrij plotseling, ja.

Rechercheur de Cock:         Het verbaasde u?

Raymond Verbruggen:        Waar wilt u heen? U maakt haar van streek. Is dit een verhoor?

Rechercheur de Cock:         Zo mag u het noemen. Ik begin mij namelijk af te vragen of ook tante Heleentje wel een normale dood is gestorven.

Moord is het begin... nooit het einde. Mensen komen tot moord, omdat ze de dood van een medemens zien als de enige oplossing van hun problemen. Na de daad ontdekt men pas dat men een nieuw probleem heeft geschapen... ernstiger, onoverkomelijker dan de problemen die men trachtte op te lossen. Misschien is dat wel de tragiek van een moordenaar... tragiek van de misdaad.                                                                                                 - Rechercheur De Cock