Het Gebeurde op een Dinsdag

Sterren:       ><  ><  ><  ><  >
Auteur:        Charlene Lunnon &
                      Lisa Hoodless
Vertaald:     Mireille Vroege
Gelezen:     25-11-2023 tot 26-11-2023

Samenvatting:

Een doodgewone dinsdag werd het begin van een nachtmerrie...
In 1999 worden de tienjarige Charlene en Lisa op weg naar school in een auto getrokken. Vier dagen lang worden zij gevangen gehouden, gemarteld, verkracht en bijna vermoord. Het nieuws over de verdwijning van de meisjes beheerst dagenlang alle media en heel Engeland bidt voor hun veilige terugkeer. Maar dan gebeurt er een wonder: ze worden levend teruggevonden. Hun ontvoerder verdwijnt in de gevangenis en de zaak wordt gesloten. Voor Charlene en Lisa is de zaak echter verre van ten einde. Gedurende de jaren die volgen worstelen ze elk op hun eigen manier met hun pijnlijke herinneringen...

Het gebeurde op een dinsdag is het bewonderenswaardige relaas van Charlene en Lisa over hoe het voelt om ontvoert te zijn, hoe ze die gruwelijke dagen overleefden en hoe zij de kracht vonden om het verleden achter zich te laten en hun leven opnieuw op te bouwen.

Het vonnis:

Een heftig boek met een heftig verhaal over een zowaar nóg heftigere gebeurtenis...

Charlene en Lisa nemen me mee om een kijkje te nemen in, wat ik vermoed, de ergste dagen uit hun dan nog prille leven. Pas tien jaar oud zijn en dan nietsvermoedend onderweg naar school in de auto getrokken worden van een vieze pedofiel die je het ene moment de hemel in prijst en daadwerkelijk vriendelijk is, en het andere moment onvoorspelbaar en makkelijk gezegd gewoon té ranzig is... Ik moet er persoonlijk niet aan denken! (al denk ik niemand niet...)!

Hoe nog heftiger moet deze ervaring voor Charlene zijn door alles wat zij bij haar moeder en bij haar tante thuis al heeft meegemaakt. Het is verwoestend om te bedenken hoe hard zij hierdoor is geworden, en tegelijk hoe meegaand...

Tijdens het lezen van dit boek word ik letterlijk misselijk wanneer de meisjes tot in detail beschrijven wat deze zieke pedofiel hen heeft aangedaan. Ik wordt gewoon boos wanneer ik lees dat Charlene nog op de dag van haar bevrijding alweer is misbruikt door een vriend van haar oom en tante, notabene waar een politieagent naast zit en  niets in de gaten heeft.

Het verhaal pakt je vast en neemt je mee dwars door alle heftige details naar het verlossende eind waarin de meisjes besluiten om dit boek te schrijven. Ik kan het men niet direct aanraden om het boek te lezen, maar als je tegen deze gruwelijkheden kunt; zeker doen!

Lievelingspersonage:     Lisa & Charlene

Lisa is het meisje waar pedofiel Alan oorspronkelijk op aast. Ze is de kleinste en de onschuldigste van de twee meiden. Doordat ze kleiner is wordt zij ook pas later verkracht dan haar vriendin en tevens steun in deze heftige dagen.

Charlene is voor pedofiel Alan een bijkomend gelukje. Zij stapt 'vrijwillig' in zijn auto om haar vriendin Lisa te beschermen, wanneer die wordt ontvoert. Ze is de grootste van de twee meiden, maar ook degene die al ervaring heeft met 'vieze mannen'. Ze wordt eerder en vaker verkracht, maar dat geeft haar tegelijk niet het recht om Lisa te behandelen hoe zij lange tijd heeft gedaan. Al ben ik wel van mening dat het feit dat zij direct na de ontvoering wederom misbruikt werd door familievriend Bert daar wel aan bij heeft gedragen...

Mooiste scène:

Er werd echt heel hard op de deur geklopt. Mijn eerste reactie was angst, pure angst. Ik dacht dat Alan misschien een paar vrienden had uitgenodigd om seks met ons te hebben, of dat het de buurman was, die volgens hem lang zo aardig niet voor ons zou zijn.
Er werd weer hard geklopt, en toen riep een mannenstem: "Politie!". Lisa en ik keken elkaar aan en grijnsden. Ik ben nog nooit van mijn leven zo blij geweest. Het was geweldig. Toen tot me doordrong dat hij niet van plan was de deur open te maken, verflauwde mijn glimlach. Als de politie nou eens opgaf en gewoon weer wegging? We wisten niet eens waarom ze aan de deur waren gekomen, maar als het een routinekwestie was, zoals een parkeerboete, gingen ze misschien gewoon weer weg. Het warme gevoel van opluchting maakte plaats voor de angst dat ze rechtsomkeert zouden maken en we voor altijd in die flat gevangen zouden zitten.
Toen hoorden we dat Alan de sleutel in het slot van de voordeur omdraaide. 

Politieagent:         Goedemorgen, meneer. Bent u Alan Hopkinson? We hebben klachten over u gehad van meisjes hier in de buurt. We willen dat u even meekomt naar het bureau om vragen te beantwoorden. We willen u liever niet arresteren. Het is het best als u vrijwillig meekomt.

Alan Hopkinson:    Nu meteen? Mag ik eerst even een paar dingen pakken? Mijn shag en mijn portefeuille? O, trouwens, die twee vermiste meisjes uit Hastings zitten hier bij mij in de woonkamer.

Het was voorbij! We zouden bevrijd worden. 

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Ik vind het persoonlijk héél moeilijk om een specifieke scène te 'kiezen', maar ik denk dat de volgende mij het meest boos heeft gemaakt:

Op zondag, twee dagen nadat de politie ons uit de flat had gered, vertelde mijn vader dat tante Vera en oom Harry 's middags zouden komen. Ze zouden om een uur of twee komen, en toen ik de auto voor het huis hoorde stoppen, rende ik naar buiten. Zodra ik in de auto keek, zonk de moed me echter in de schoenen. Bert was er ook bij.
We liepen naar binnen en gingen in de woonkamer zitten. Alle volwassenen dronken een kopje thee en zaten gezellig te kletsen. Tot nog toe was ik erin geslaagd om niet eens naar Bert te kijken, maar toen ik opstond om in de keuken wat sap te halen, pakte hij mijn arm en trok me speels op zijn schoot. Ik verstijfde helemaal. Ik kon niet gaan gillen en me verzetten om los te komen, want dan zou het hele verhaal eruit komen, waar iedereen bij was, en daar had ik de moed niet voor. Ik bleef stokstijf stil zitten, met mijn gezicht als een soort masker.
Ze moesten toch allemaal merken dat ik het vreselijk vond om bij hem op schoot te zitten. Dat was toch zo duidelijk als wat? Bert hield nog steeds stevig mijn arm vast, trok een kussen naar opzij, zodat hij het voor me hield, en begon daarachter over mijn borst te strelen, op en neer, terwijl hij gewoon met de volwassenen door bleef praten alsof er niks aan de hand was.
Ik werd misselijk, ik walgde en was kwaad, kwader dan ik ooit geweest ben. Ik kon het gewoonweg niet geloven. Ik was twee dagen vrij, nadat ik door Alan gevangengehouden was, en Bert zat gewoon waar iedereen bij was aan mijn borsten.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Alan Hopkinson:     Wat heb ik gedaan? Het spijt me ontzettend. Ik heb mezelf vreselijk in de nesten gewerkt en ik weet niet hoe ik eruit moet komen. Ik had jullie nooit mee moeten nemen. Ik heet Alan. Ik woon hier. Het huis waar ik jullie gisteren mee naartoe genomen heb is het huis van mijn ouders, maar die zitten twee maanden in Australië. Als zij niet weg waren gegaan was dit nooit gebeurd. Haat je me? Je moet me wel haten na wat ik gisteren met je heb gedaan.

Charlene Lunnon:  Waarom laat u ons nu niet gewoon gaan? U kunt ons gewoon voor een politiebureau of iets dergelijks afzetten en dan wegrijden, dan krijgen ze u niet te pakken.

Alan Hopkinson:      Maar ik wil wel gepakt worden. Ik verdien het dat ze me pakken. Ik hoor in de gevangenis te zitten. Daar is het leven goed. Je krijgt drie maaltijden per dag en je hoeft je geen zorgen te maken over geld of over rekeningen. Ik voel me veilig als ik in de gevangenis zit. Ik heb al eens eerder een meisje ontvoerd, jaren geleden. Ze was Frans. Ik heb haar bij een bushalte opgepikt en een tijdje met haar rondgereden, maar toen we de auto uitstapten, gooide ze haar tas naar me en rende ze weg. Toen heb ik een ander meisje ontvoerd en meegenomen naar het huis waar ik toen woonde, maar iemand had mijn auto gezien en drie uur later stond de politie voor de deur en werd ik gearresteerd. Daarom ben ik in de gevangenis beland. Dat had ik verdiend. Ik had het niet moeten doen. Ik ben vier jaar geleden uit de gevangenis gekomen. Sindsdien heb ik me netjes gedragen... tot nu. Waren mijn ouders maar niet weggegaan, dan was dit allemaal niet gebeurd. Soms kan ik het leven buiten gewoon niet aan. Ik ben namelijk een slecht mens. Jullie zullen me wel haten. Waarom slaan jullie me niet? Toe maar. Geef me een klap in mijn gezicht. Ik vind het niet erg. Sla maar heel hard. Kom op, sla dan! Alsjeblieft. Dat heb ik verdiend.

Toen mijn moeder was overleden, zei tante Vera tegen me dat ze naar de hemel was en vandaar over me zou waken, als een soort beschermengel. Ik vroeg me af of ze op dit moment ook naar me keek. Kon zij hier niet iets aan doen? Kon ze bijvoorbeeld niet een teken geven? Ik wist dat geesten de politie niet konden bellen, maar ze konden toch wel iets laten omvallen en tegen de grond laten slaan, zodat hij afgeleid werd en ophield?
Ik geloofde in de hemel, en ook dat mijn moeder daar ergens boven was, maar dat er een God was met een wit gewaad aan en een lange wapperende baard, daar had ik altijd een beetje moeite mee. Dat vond ik nergens op slaan. Ik wist dat er allemaal erge dingen op de wereld gebeurden, zoals oorlogen, bloedbaden en vliegtuigen die neerstortten. Als God oppermachtig was en die geen halt toeriep, was het niet zo'n aardige God. Maar als God bestond, waarom zorgde hij er dan niet voor dat deze man mij niet verkrachtte? Dat vond ik nog wel het belangrijkste van alles. Waarom liet hij dat gebeuren? Ik was maar een klein meisje, ik verdiende dit niet en was niet bij machte om het zelf een halt toe te roepen. Dat lag ik te denken, maar terwijl ik daar op bed lag bad ik toch in stilte: "Alstublieft, God, zorg dat we snel gevonden worden, want ik kan hier niet meer tegen.". En ik fluisterde keer op keer: "O, God, alstublieft, God, alstublieft".                                                         - Charlene Lunnon