Het Bernini Mysterie

Sterren:       ><  ><  ><  ><  >
Auteur:        Dan Brown
Vertaald:     Josephine Ruitenberg
Gelezen:     19-05-2024 tot 30-08-2024

Samenvatting:

Professor Robert Langdon wordt naar CERN ontboden om een mysterieus symbool op de borst van een vermoorde wetenschapper te duiden. Langdon ziet een verband met de Illuminati... de machtigste terreurbeweging die de wereld ooit gekend heeft. Maar die bestaat allang niet meer. Of toch? Dan onthullen de Illuminati dat er een tijdbom in het Vaticaan verstopt is. Hun timing is perfect: de kerkleiders zijn bijeen om een nieuwe paus te kiezen en Rome wemelt van de pers. Om de bom te vinden doet men een beroep op Robert Langdon, wiens unieke kennis van de Illuminati tot het uiterste beproefd zal worden.

De race tegen de klok leidt langs verzegelde crypten, gevaarlijke catacomben en verlaten kathedralen. Het spoor dat Langdon zal volgen is vierhonderd jaar oud. Het slingert door Rome, naar een verloren gewaande locatie die de enige hoop op redding van het Vaticaan bevat.

Het Vonnis:

Een mooi boek, met wederom een prachtig, spannend en mysterieus verhaal.
Robert Langdon wordt als hoogleraar opgeroepen om te komen helpen bij het achterhalen van een mysterie rondom een vermoordde wetenschapper bij instituut CERN. In het begin is hem niet helemaal duidelijk waarom uitgerekend hij wordt ontboden, tot hij het eerste Illuminatie brandmerk ontdekt op de borst van deze zelfde wetenschapper. Een eeuwenoud brandmerk, een perfect ambigram...
Het begin van een pittige strijd tegen de klok. Het begin van een race tegen een eeuwenoude groepering. Een groepering waarvan merendeel van de wereld overtuigd is dat deze allang niet meer zal bestaan. Het 'Pad der Verlichting', uit de tijd van kunstenaar en architect Gian Lorenzo Bernini. Een pad dat niet meer zal kunnen bestaan, simpelweg omdat diverse kunstwerken en architecturen door de jaren heen allang verwoest moeten zijn. Het ene werk gewoon vanwege de oudheid, het andere werk omdat de kunstenaar een verrader bleek te zijn voor het Katholieke geloof. Dát laatste is gewoonweg niet acceptabel bevonden voor een architect die zoveel werk heeft verzet voor het Vaticaan...

Ik heb dit boek van een hele lieve dame cadeau gekregen, dankjewel AP!

Lievelingspersonage:   
Robert Langdon & Chartrand

Robert Langdon is het hoofdpersonage in dit verhaal. Hij is een hoogleraar die veel weet over de oudheid en al zijn kunstwerken, groeperingen en eigenaardigheden. Het lukt hem steeds weer om alle chaos tot een rustig einde te brengen, zelfs al is hij eigenlijk vooral op de hoogte van de literatuur uit de oudheid...

Chartrand is een van de Zwitserse Gardisten van de paus. Hij is héél loyaal aan het pausschap. Door zijn loyaliteit aan het Vaticaan in plaats van aan de paus zelf, overtreed hij her en der nog wel eens een regeltje. Regeltjes waarvan het eigenlijk onacceptabel is dat de gebroken worden, omdat ze de ondergang van het Katholieke geloof kunnen betekenen. Regeltjes die in dit verhaal het eind van de wereld hadden betekend, als ze níét waren gebroken...

Kohler is het hoofd van CERN. In het begin lijkt hij puur CERN, dan lijkt híj de assassijn, dan weer niet... het enige wat ik aan deze naam toe wil voegen; niets is wat het lijkt!

Mooiste scène:

Dokter Jacobus was niet gelovig; daar had de geneeskunde lang geleden al voor gezorgd. Maar de gebeurtenissen in Vaticaanstad van die avond hadden zijn systematische logica wel op de proef gesteld. En vallen er nu ook nog mensen uit de hemel?
Dokter Jacobus nam de pols van de doorweekte man die ze zojuist uit de Tiber hadden opgevist. De dokter concludeerde dat God Zelf deze man in veiligheid had gebracht. Door de klap op het water was het slachtoffer bewusteloos geraakt, en als Jacobus en zijn team niet toevallig op de oever naar het spektakel in de lucht hadden staan kijken, zou deze gevallen drenkeling vast en zeker onopgemerkt zijn gebleven en verdronken.
Een verpleegster die in de portefeuille van de man keek nadat ze hem op het droge hadden getrokken zei dat hij 'È Americano' was. Een Amerikaan? De inwoners van Rome zeiden vaak schertsend dat er zoveel Amerikanen in Rome waren dat je hamburgers wel het nieuwe nationale Italiaanse voedsel kon noemen. Maar Amerikanen die uit de lucht komen vallen? Jocobus scheen met een zaklampje in de ogen om te kijken of zijn pupillen reageerden.
De man was weer buiten bewustzijn geraakt. Dat verbaasde Jacobus niet. Nadat hij mond-op-mond beademing had toegepast, had de man veel water uitgebraakt. Het groepje dat zich op de kade had verzameld schrok op.

Verpleegster:       Si chiama Robert Langdon. Impossibile! Hij is het! En ik herken zijn tweed jasje!

Robert Langdon was de man van de tv, de Amerikaanse hoogleraar die het Vaticaan had geholpen. Jacobus had meneer Langdon nog maar een paar minuten geleden op het Sint-Pietersplein in een helikopter zien stappen en kilometers de lucht in zien vliegen. Jacobus en de anderen waren naar buiten gerend, naar de kade, om de explosie van de antimaterie te zien: een enorme bol van licht, zoals niemand van hen ooit eerder had gezien.
Plotseling stond er iemand bij de ingang van het ziekenhuis te roepen. Het was een van de patiënten. Ze schreeuwde alsof ze buiten zinnen was, hief haar draagbare radio naar de hemel en dankte God. Klaarblijkelijk was camerlengo Ventresca zojuist op miraculeuze wijze op het dak van de Sint-Pieter verschenen. Dokter Jacobus besloot dat hij, als zijn dienst er de volgende ochtend om acht uur op zat, meteen naar de kerk zou gaan.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Langdon en Vittoria stormden naar de hoofdingang van de Santa Maria della Vittoria en ontdekten dat de houten deur op slot was. Vittoria vuurde met Olivetti's pistool drie schoten af in het eeuwenoude slot, en het versplinterde. De kerk has geen hal, dus het hele heiligdom was in één keer zichtbaar toen Langdon en Vittoria de deur open wierpen. Het tafereel dat voor hen lag, was zo onverwachts en zo bizar dat Langdon zijn ogen moest sluiten en weer opendoen voordat zijn geest het kon bevatten.
De kerk was een toonbeeld van barokke overdaad, met vergulde muren en altaren. Precies in het midden van het gebouw, onder de grootste koepel, waren de houten banken hoog opgestapeld, en die stonden nu als een gigantische brandstapel in lichterlaaie. De vlammen schoten hoog de koepel in. Toen Langdons blik ze naar boven volgde, werd de gruwelijkheid van het schouwspel hem pas in volle omvang duidelijk.
Hoog boven zijn hoofd, van de linker- en rechterkant van het plafond, hingen twee kabels waaraan wierrookvaten boven de verzamelde gemeente heen en weer konden zwaaien. Maar nu hingen er geen wierrookvaten aan de kabels. Ze waren voor iets anders gebruikt... Aan de kabels hing een mens. Een naakt mens. Om elk van zijn polsen was een kabel geknoopt, en hij was zo hoog opgehesen dat hij bijna in tweeën werd gescheurd. Zijn armen waren gespreid alsof hij aan een onzichtbaar kruis was genageld, dat midden in het huis van God zweefde.
Langdon staarde als aan de grond genageld omhoog, een seconde later was hij getuige van de grootste gruwel. De oude man leefde nog, en tilde zijn hoofd op. Met een doodsbange blik in zijn ogen keek hij naar beneden, in stilte smekend om hulp. Op de borst van de man was een embleem geschroeid. Hij was gebrandmerkt. Langdon kon het niet goed zien, maar twijfelde er niet aan wat het brandmerk zou voorstellen. Toen de vlammen hoger werden en aan de voeten van de man likten, gaf het slachtoffer een kreet van pijn, en zijn lichaam schokte.
Alsof hij door een onzichtbare kracht werd bestuurd, merkte Langdon dat hij plotseling in beweging was en door het middenpad naar de vuurzee stormde. Toen hij naderbij kwam, vulden zijn longen zich met rook. Drie meter bij het inferno vandaan liep hij met volle snelheid tegen een muur van hitte op. Hij voelde onmiddellijk dat het vuur te heet was. Hoog boven hem kringelden de rook en de vlammen door de koepel. De kabels liepen van de polsen van de man schuin omhoog naar het plafond, waar ze door katrollen gingen en aan weerszijden van de kerk naar beneden liepen naar metalen klampen aan de muur.
Plotseling klonk er een geknetter en laaiden de vlammen hoger op, en Langdon hoorde een doordringende schreeuw van boven. De huid van de voeten van de man begon blaren te vormen. De kardinaal werd levend geroosterd.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Toen Langdon naar de eerste nis liep, kwam hij langs de tombe van een van de katholieke koningen van Italië. De sarcofaag stond, zoals vele in Rome, scheef ten opzichte van de muur, in een rare positie. Ceremoniële christelijke tombes stonden vaak scheef ten opzichte van het gebouw eromheen, omdat ze naar het oosten waren gericht. Dat was vanwege een oeroud bijgeloof waarover Langdons klas in symbolenleer vorige maand nog had gediscussieerd.

Studente:             Dat is volkomen onlogisch! Waarom zouden Christenen willen dat hun graven naar de zón werden gericht? We hebben het over het christendom, niet over een zonnecultus!

Robert Langdon:    Meneer Hitzrot! Wie is die man die voor God neerknielt op dat renaissancistisch schilderij? En waaraan zie je wie hij is? En waar doet dat je aan denken?

Meneer Hitzrot:       Eh... een of andere heilige? Dat hij een aureool heeft? Aan die Egyptische dingen waar we het vorig trimester over hebben gehad. Die... eh... zonneschijven!

Robert Langdon:   Aureolen zijn, net als veel andere christelijke symbolen, overgenomen van de zonnecultus van de oude Egyptenaren. Het christendom zit vol voorbeelden van zonaanbidding.

Studente:                  Ik ga heel vaak naar de kerk en ik heb daar nooit veel zonaanbidding gezien?

Robert Langdon:   O nee? Wat vier je dan op vijfentwintig december? Kerstmis. De geboorte van Jezus Christus. Maar volgens de bijbel is Christus in maart geboren, dus waarom vieren we dat dan eind december?  Vijfentwintig december, vrienden, is de oeroude heidense feestdag Sol Invictus - de onoverwinnelijke zon - die samenvalt met de winterzonnestilstand. Het is die prachtige tijd van het jaar dat de zon terugkomt en de dagen beginnen te lengen. Zegevierende religies nemen vaak bestaande feestdagen over om de overgang minder groot te maken. Dat wordt transmutatie genoemd. Op die manier wennen mensen makkelijker aan het nieuwe geloof. De gelovigen houden dezelfde feestdagen, bidden op dezelfde heilige plekken, gebruiken soortgelijke symbolentaal... De God wordt alleen door een andere vervangen. Ik beweer niet dat het Christendom niet meer is dan een opnieuw verpakte zonnecultus. Het Christendom heeft niet alleen dingen van de zonneculten overgenomen. Het Christelijke ritueel van heiligverklaring is afkomstig uit de oude leer van Euhemerus dat Goden verheerlijkte mensen zijn. Het 'opeten van God', de Heilige Communie, is overgenomen van de Azteken. Zelfs het idee dat Christus is gestorven voor onze zonden is niet exclusief Christelijk; de zelfopoffering van een jongeman om te zorgen dat de zonden van zijn volk vergeven worden, komt al in de vroegste overlevering van de Quetzalcoatl voor. In geen enkel georganiseerd geloof is veel echt origineels te vinden. Religies komen niet zomaar uit de lucht vallen. Ze ontstaan uit hun voorlopers. Het hedendaagse geloof is een collage, de historische weerslag van het streven van de mens om het Goddelijke te begrijpen.

Al lopend stelde de moordenaar zich voor dat zijn voorouders met een glimlach op hem neerkeken. Vandaag streed hij hún strijd, streed hij tegen de vijand waar zij eeuwenlang tegen hadden gevochten, al vanaf de elfde eeuw... toen de kruisvaarders zijn land voor het eerst hadden geplunderd, zijn mensen hadden verkracht en vermoord, hen als onrein hadden bestempeld en hun tempels en goden hadden ontheiligd.
Zijn voorouders hadden een klein maar gevaarlijk verdedigingsleger gevormd. De soldaten ervan waren door het hele land beroemd geworden als beschermers, bedreven doders die overal rondzwierven en elke vijand afslachtten die ze tegenkwamen. Ze waren niet alleen befaamd om hun brute moorden, maar ook om het feit dat ze hun slachtpartijen vierden door zich daarna met drugs te bedwelmen. Daarvoor gebruikten ze een krachtig verdovend middel dat ze hasjiesj noemden. Naarmate hun bekendheid groter werd, kregen deze levensgevaarlijke mannen de naam Hassasin, letterlijk 'gebruikers van hasjiesj'. De naam Hassasin of Assassijn werd in bijna elke taal ter wereld een synoniem voor de dood. Het woord werd vandaag de dag nog steeds gebruikt... maar net als het vak van moordenaar had ook het woord zich ontwikkeld. Het luidde nu assassijn, moordenaar.     - De Assassijn