Sterren:       ><  ><  ><  ><  >
Auteur:        Mariëtte Aerts
Gelezen:     20-04-2024 tot 02-05-2024

Samenvatting:

Karim en Lenne weten het best: altijd om de hei heen lopen als je uit school komt en nooit erover, ook al is dat veel korter. Nee, zelfs niet als je haast hebt. Want iedereen weet dat het op de hei, die vroeger de Heksenhei werd genoemd, niet pluis is. Ergens in het hart van die Heksenhei huist een stil geheim.

Maar Karim en Lenne hebben vragen. Wat is er met hun klasgenote Rinnie gebeurd, het meisje dat afgelopen zomer plotseling verdween? Wat is er waar van de verhalen over de witte heks en wat is er in vroegere tijden allemaal voorgevallen bij de oude watermolen? Wie is de vrouw met de lange, witte haren die zich daar aan hen vertoont en met haar kleurloze ogen dwingend naar Lenne roept?
Dan verschijnt er op een ochtend een eng gezicht in het water, dwalen er 's nachts lichten over de hei, en krijgen Karim en Lenne misschien wel meer antwoorden dan ze zouden willen.

Het Vonnis:

Een leuk boek met een interessante kijk op het heksenbestaan. Twee kinderen die nog op de basisschool zitten krijgen vanuit het dorp waar zij wonen waarschuwingen dat zij niet over de 'heksenhei' mogen lopen, onderweg van of naar school. Al helemaal nu een schoolgenoot van hen verdwenen lijkt ze zijn vanaf deze heide. 

Karim en Lenne houden wel van wat avontuur en spanning. Samen besluiten zij dan dus ook stiekem tóch over de heksenhei te lopen. Tijdens hun wandelingen komen ze drie 'vreemde' figuren tegen. Een vrouw met wit haar en een mooie lange jurk. Een vrouw met rood haar en een mooie lange jurk. Een kale vrouw met een gekke tattoo op haar voorhoofd, in de weerspiegeling van het water. Drie vrouwen die hen toch wel aan het denken zetten. Op school gaan ze op onderzoek uit, want waar komen al die legendes over de heksenhei toch vandaan? Ook aan hun ouders stellen zij op stiekeme wijze hun vragen. 

Kan Erin dezelfde persoon zijn als Everdine, en kan Alba dan misschien ook dezelfde persoon zijn als Alberdine? Twee dames die in vroegere jaren ook zijn 'verdwenen' op de heide. En als we het dan over vroegere jaren hebben, hoe kan het dan dat één van hen tweehonderd jaar geleden al verdwenen zou zijn? Of hoe kan het dat zíj voor hun neus staat en met hen praat?

Een verhaal wat mij nieuwsgierig maakt naar andere boeken van deze schrijfster!

Lievelingspersonage:     Karim & Erin

Karim is één van de twee hoofdpersonen uit dit verhaal. Hij is van moslim-komaf en is de beste vriend van Lenne. Soms is hij misschien ietwat bangig aangelegd, maar dit blijkt vaker intuïtief te zijn dan daadwerkelijke angst voor het onbekende.

Erin is de dame met de lange rode krullen die de beste vrienden leren kennen op de heide. De jongste heks van de drie. De heks die graag verandering wil in het regime van de oude leer.

Mooiste scène:

Even weet Karim niet wat er gebeurt, hij verliest een paar seconden - of misschien zijn het minuten - een klein stukje tijd dat hem ontnomen wordt, alsof hij al een kort moment versteend is geweest. Dan verschijnt er plotseling een nieuw beeld op zijn netvlies. Is het omdat hij zijn ogen daarnet dicht had en nu weer open, of keek hij met open ogen in het niets? Het was een groot en zwart niets, een oneindig niets, angstaanjagend. Maar nu verschijnen er langzaam weer kleuren in, alsof de wereld terugkeert. Hij staart niet begrijpend naar de wazige gezichten die hij voor zich ziet. Hij knippert een paar keer met zijn ogen. Het beeld verscherpt. Iemand legt een arm om zijn schouders, beschermend, troostend.

Karim:       Lenne?

Lenne:      Nee, Luna.

Dan ziet hij wat er aan zijn voeten ligt: een gestalte in een donkere mantel. Ze ligt er alsof ze plotsklaps in elkaar gezakt is. Alba en Erin staan aan weerszijden van de gevallen heks, beiden hebben een zilveren dolk in de handen.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Karim weet niet of hij blij moet zijn of juist angstig. Wie zou het zijn? Wat nou als het die enge heks weer is! Maar het zou ook een van de anderen kunnen zijn. Dat het een heks is, staat voor hem vast. Het gaat zo vliegensvlug, vlugger dan ooit een mens zou kunnen lopen. Wat moet hij doen? Hij zou naar buiten kunnen klimmen of uit het raam gaan roepen. Maar dat zou niet erg slim zijn als het Vita is die hem zoekt. Aan de andere kant maakt het waarschijnlijk weinig uit. Ze zal toch wel hier komen kijken, wie het ook is. Ze weten natuurlijk alle drie dat hier een gebouwtje staat, het zou dan dom zijn om er niet even binnen te kijken of er zich een jongentje heeft verstopt... Hij zou er beter aan doen zich te verstoppen! Maar waar? Onder de tafel, dat is de enige mogelijkheid, er is hier niets anders. Hij werpt nog een laatste blik door het raam. Het lichtje is dichterbij gekomen, het is héél dichtbij gekomen. Met een wanhopige snoekduik schiet Karim onder de tafel. Daar blijft hij rillend wachten op wat er komen gaat.
Hij hoeft niet lang te wachten, na enkele seconden vliegt de deur - die zojuist nog stevig op slot leek te zitten - met een klap open. Vanuit zijn schuilplaats ziet Karim alleen een paar schoenen en de zoom van een mantel. De mantel is zwaar gehavend. Het vuur, denkt Karim, de stof is verbrand door het vuur dat hij omschopte. Dit kan niemand anders dan Vita zijn.
De tafel beschermt hem niet, het is een schuilplaats van niks. De heks is met twee stappen bij hem en sleurt hem er aan zijn haren onderuit. Karim krijst als een varkentje dat naar de slachtbank geleid wordt. Hij kan er niets aan doen, angst en wanhoop hebben zich het laatste halfuur in hem samengebald en barsten nu in ijselijke gil los.

Vita:        Ja, schreeuw maar! Je zult nog veel harder gaan schreeuwen voor ik klaar met je ben!

Karim:     Ik wil het niet! Wat het dan ook is dat je met me gaat doen, ik wil het niet!

De heks lacht, een minachtende en ijzige schaterlach. Karim worstelt om los te komen, hij maait met zijn armen, hij schopt de heks tegen de schenen. Ze neemt hem in een ijzeren greep en Karim voelt zich opnieuw verstijven. Wat is het toch, wat voor toverkunsten zijn het die ze telkens op hem loslaat en waardoor hij het bloed in zijn aderen zo razendsnel voelt bevriezen? Straks ben ik een ijsklomp, denkt Karim, of een stenen beeld. En dan kan niemand mij meer helpen. Dan sta ik voor altijd bevroren in dezelfde houding. Nooit meer spelen, nooit meer rennen, nooit meer ijsjes eten in de zon. Zijn oren vullen zich met een suizend en razend geluid, als van honderd herfststormen tegelijk die op zijn trommelvliezen beuken.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Marit:       Lenne is al weg. Hè bah, hebben jullie nou echt ruzie? Is Lenne vervelend tegen je? O, dat kind kan soms van die buien hebben! Ik zal haar er vanmiddag wel eens op aanspreken.

Karim:      O, dat hoeft niet hoor...

Lenne zal toch niet over de hei naar school gegaan zijn, net na dat enge gedoe met die knikker? Of wat het dan ook voor ding moge zijn. Ja, wat ís het eigenlijk? Zou het zoiets zijn als waarzegsters hebben, zo'n glazen bol? Maar die zijn toch altijd veel groter? Karim heeft daar eigenlijk nooit in geloofd, in die vrouwen op kermissen die beweren je toekomst te kunnen voorspellen. Nou ja, hij geloofde ook nooit in heksen. Of is het zomaar een mooi speeltje dat de vrouw met het witte haar Lenne cadeau heeft gedaan om haar voor zich te winnen? Misschien zit ze gewoon een beetje bij Lenne te slijmen. Het is in ieder geval meer dan zomaar een glazen balletje, daar is Karim zeker van. Die vreemde stralen die als felgroene laserlichten door de kamer dansten als een op hol geslagen discoverlichting, en dat alles uit één zo'n klein groen bolletje, dat was niet normaal. En de wijze waarop het Lenne hypnotiseerde, dat was om akelig van te worden. Karim had nog nooit iemand op zo'n manier binnen een paar tellen van persoonlijkheid zien veranderen. Hij meent plotseling te begrijpen hoe het zit: de groene bal is zodanig behekst, dat hij de ontvanger van het geschenk in de ban brengt van de gever. Dat zou betekenen dat Lenne nu onder invloed staat van de vrouw met de witte haren!

In dit boek staan inderdaad spreuken. En recepten. Toverspreuken bestaan echt. Je mag ze alleen nooit aanwenden om iemand pijn te berokkenen. Ze zijn dan ook niet bestemd voor zomaar ieder willekeurig beginnend heksje. En lang niet alle heksenkringen bezitten een dergelijk boek, alleen de heel oude. Er zijn veel heksenkringen die boeken hebben die hier alleen maar op lijken. Veel heksen zijn thuis in natuurgeneeswijzen, in plantkunde en in geneeskrachtige kruiden en de invloed die zij hebben op het menselijk lichaam. Dit is iets anders. Er zijn maar heel weinig heksen die ooit in het oude Boek der Bezweringen hebben mogen kijken. Het zal dan ook niet een van de eerste dingen zijn die je hier te doen zult krijgen. Ik vrees dat je je op heel wat jaren studie zult moeten voorbereiden, vóór je ooit hieraan toekomt.        - Alba