Gebroken

Sterren:       ><  ><  ><  ><  >
Auteur:        Kathy Reichs
Vertaald:     Wim Holleman
Gelezen:     08-10-2023 tot 11-03-2024

Samenvatting:

Temperance Brennan werkt met haar studenten op een eeuwenoude Indiaanse begraafplaats. Het onderzoek zit er bijna op als Tempe tussen de oude beenderen een recent skelet opgraaft. Ook op andere plaatsen worden lichamen gevonden; allemaal vertonen ze beschadigingen aan de botten, en de slachtoffers lijken gewurgd te zijn.

Emma Rousseau, de plaatselijke lijkschouwer, doet een dringend beroep op Tempe om haar bij te staan. Tempe op haar beurt krijgt hulp van haar ex-man en van haar nieuwe vriend, rechercheur Ryan, En door deze samenwerking wordt haar privéleven flink op zijn kop gezet...

Het Vonnis:

Een machtig boek, waarbij ik me pas na een aantal hoofdstukken besef dat Temperance Brennan natuurlijk nagenoeg dezelfde Tempe is als Bones van tv. Dit detail zorgt ervoor dat ik door blijf lezen, zelfs als ik op het punt sta dit boek aan de kant te leggen. Soms is het best aanpoten, omdat de spanning in het verhaal niet heel hoog is. (Oké, en voor het gemak laat ik even achterwege dat ik ruim twee maanden niet heb kunnen lezen, omdat mijn ogen het besluit hebben genomen dat zij een bril nodig hebben zodat ik de letters weer duidelijk zie).

Nu ik het boek uit heb ben ik blij dat ik door heb gezet en ben ik zelfs nieuwsgierig geraakt naar de andere delen uit deze serie. Tot aan het laatste hoofdstuk zet de schrijfster mij van het ene spoor op het andere spoor in de zoektocht naar 'de dader', en soms ook weer terug...

Lievelingspersonage:   Temperance Brennan

Temperance Brennan is het hoofdpersonage van dit verhaal (en de hele boekenreeks). Ze is een briljant forensisch antropoloog, en ziet vaak alles heel zwart/wit. Wanneer het dan toch grijs blijkt te zijn neemt de onzekerheid over haar standpunt toe en gaat ze op zoek naar de werkelijke waarheid achter de daden die gepleegd worden.

Mooiste scène:

Ik verloor mijn evenwicht en viel plat op mijn rug. Voordat ik mezelf opzij kon rollen, duwde de hand die mijn haar beethad mijn kin tegen mijn borst. De andere hand ging naar mijn nek.
Toen, om onverklaarbare redenen, lieten de handen me los. Ik wist me op mijn knieën te werken, maar ik kon niet overeind komen. Terwijl ik me met mijn handpalmen overeind probeerde te drukken, nam de druk op mijn nek af en hoorde ik een tweede stem. Een stem die ik ook al eerder had gehoord.

Daniels:     Probeer me dit maar eens in de schoenen te schuiven, vuile gestoorde schoft die je bent.

Ik kon mijn hoofd genoeg optillen om Corey Daniels te zien, zijn machtige linkerarm om Marshalls hals, terwijl hij met zijn rechterarm een van Marshalls armen op zijn rug gedraaid hield. Marshalls gezicht was verwrongen van pijn. Mooi zo.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Nadat ik de artikelen gelezen had, bekeek ik nogmaals de inhoudsopgave van het misdaadboek. Daar was het. Met vingers die koud waren van angst sloeg ik het hoofdstuk op. Een gele post-it markeerde de pagina en het leek erop dat die zaak Cruikshanks bijzondere aandacht had getrokken. Een neuron in mijn hersenen schreeuwde 'NEE!'. De verklaring was gewoon te macaber. Maar het klopte allemaal. De kliniek. De verdwijningen. De inkepingen in de lendenwervels van Helms en Montague. Was Helene Flynn vermoord omdat ze dit te weten was gekomen? Was ze toevallig achter de waarheid gekomen terwijl ze op zoek was naar bewijsmateriaal voor financiële malversaties? Was Cruikshank daar ook achter gekomen? Ik deed mijn mond open om Ryan deelgenoot te maken van mijn afschuwelijke ontdekking. Maar de woorden kwamen nooit over mijn lippen.
De gebeurtenissen voltrokken zich zo razendsnel dat ik me later geen bepaalde volgorde meer kon herinneren. Mijn pogingen om de chronologie te reconstrueren leverden slechts verwarde beelden op. Pete die naar de keuken liep. Boyd die de woonkamer uit vloog. Het geluid van de achterdeur die openging. Boyd die blafte. De keukenlamp die strepen licht wierp op de muur van de gang. De knal van een geweerschot. Ik op de vloer, terwijl Ryan mijn hoofd tegen de vloerbedekking drukte. Ryans gewicht dat van mijn rug verdween. Ik die ineengedoken en doodsbang naar de keuken kroop. Het geblaf was nu hysterisch. Mijn bloed dat in mijn aderen stolde. Pete die op zijn buik in de keuken lag, terwijl zijn bloed zich over de vloer verspreidde vanuit een onzichtbare wond.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Pete begon te snurken. Tijd om te vertrekken. Ik pakte de krant van Petes bed, waarbij ik probeerde hem niet te laten ritselen, toen mijn oog viel op de korrelige zwart-witfoto van Aubrey Herron. Herron was in gebedshouding afgebeeld, gezicht hemelwaarts geheven, ogen gesloten, arm boven zijn hoofd gestrekt. Linkerarm. De gedachte sloeg toe als een tsunami. Ongenood. Onvoorzien. Als een mokerslag. Verdomme. Verdomme, verdomme, verdomme. De krant trilde in mijn hand terwijl er beelden door mijn hoofd gierden. Een drietal zesde halswervels, allemaal met een breuk aan de linkerkant. Een strop van metaaldraad met een zijlus om dodelijke kracht te kunnen uitoefenen. 
Corey Daniels achter doorkijkgals. Een hand die hij door zijn haar haalde. Een vinger die over een tafelblad wreef. Een arm die over de rugleuning van een stoel werd geslagen. Een halvemaanvormig litteken op een pols. Lester Marshall die bladzijden van een patiënten status omsloeg. Iets op een blocnote schreef. Caleidoscopische beelden smolten samen tot een besef. Daniels had gesproken over blijvende schade na een motorongeluk. Hij had alleen nog maar kracht in zijn rechterhand. Marshall bladerde Montagues dossier door met zijn linkerhand. Hij schreef met zijn linkerhand. Daniels was rechtshandig. Marshall was linkshandig. Bij Montague, Helms en Cruikshank was de kracht uitgeoefend aan de linkerhand van de hals. Ze waren gewurgd door een linkshandige...

Ik ben geweld gaan beschouwen als een zichzelf in stand houdende waanzin van de macht die agressievelingen uitoefenen over de zwakkeren. Vrienden vragen me wel eens hoe ik het op kan brengen het werk te doen dat ik doe. Dat is eenvoudig. Ik stel me ten doel de maniakken uit te schakelen voordat ze nog meer onschuldige slachtoffers kunnen maken. Geweld verwondt het lichaam en het verwondt de ziel. Van de dader. Van het slachtoffer. Van de nabestaanden. Van de menselijkheid als geheel. Het tast ons allemaal aan. Naar mijn mening is een anonieme dood de ultieme belediging van de menselijke waardigheid. De eeuwigheid te moeten doorbrengen onder een gedenksteen voor een onbekende. Naamloos te verdwijnen in een ongemarkeerd graf zonder dat je dierbaren weten dat je dood bent. Dat is mensonterend. Hoewel ik de doden niet meer tot leven kan wekken, kan ik wel de slachtoffers hun naam teruggeven en de nabestaanden de gelegenheid geven het rouwproces af te ronden. Op die manier help ik de doden te spreken, een laatste afscheid te nemen en, soms, te zeggen hoe ze om het leven zijn gekomen.                                                - Temperance Brennan