(ff) Out!

Sterren:       ><  ><  ><
Auteur:        Theo & Marianne Hoogstraaten
Gelezen:     07-10-2023

Samenvatting:

Drie jongens, drie meisjes, een feest, een ruzie, één auto...

Zaterdagmiddag, circa 15.00 uur
Roxanne en Lianne shoppen in de stad een supersexy outfit bij elkaar voor het feest vanavond. Joël probeert Frank over te halen hem te helpen met zijn GHB-handeltje. Hij wil wel weer eens scoren bij de meiden. Kimberley verheugt zich op een avondje stappen met Brice, die door de week geen tijd voor haar heeft omdat hij bij AZ in het eerste elftal meetraint.

Zondagmorgen, circa 03.00 uur
Joke Frederiks wordt 's nachts opgeroepen. Ze loopt alweer bijna een half jaar mee bij de recherche en heeft aan een aantal heftige zaken meegewerkt. Omdat de slachtoffers nauwelijks jonger zijn dan zijzelf, voelt deze zaak heftiger dan alles wat ze tot nu toe heeft meegemaakt. Samen met rechercheur Tom Speelman moet zij uitzoeken wat er die nacht is gebeurd: was het wel een ongeluk? Of is er sprake van een misdrijf?

Book Crossing ID:          812-16019035

Het Vonnis:

An sich, in de grote lijnen, is dit een 'leuk' verhaal om te lezen. In de grote lijnen... want veel details ontbreken. Dat vind ik persoonlijk dan nog niet het vervelendst, maar er is weinig omschrijving van de personages. Zo kom ik er aan het eind van de eerste pagina pas achter dat Brice, geen vrouwelijk maar mannelijk personage is. Sterker nog, ik kom er pas na een aantal hoofdstukken achter dat hij geen Engelstalige afkomst heeft en Antilliaans is. Dit geld voor de helft van de hoofdpersonages, want de andere helft heeft helemaal geen uiterlijke omschrijving... Best vervelend als je een beeldende lezer bent!
Verder is het verhaal best oké en zelfs ietwat interessant. Ook vind ik het leuk dat 'het verhaal' niet helemaal zo in elkaar blijkt te zitten dan je tijdens het lezen gaat verwachten. Plottwist!

Lievelingspersonage:     Frank

Frank is een personage wat rustiger en verstandiger is dan zijn vrienden. Hij denkt na over risico's en gevolgen, maar dus ook over  een vorm van eerlijkheid. Hij is de enige die eerlijk tegen de meiden is over de GHB die de vriendengroep in hun drankje wil gaan doen. Hij is de enige die ze de vrijwillige keus aanbied om het te nemen of niet, met een korte uitleg over wat het met je zal doen. Hij is ook degene die niet wist dat één van de meisjes daarna nog één dosis heeft gehad van haar 'vriendje'. Zijn verhaallijn had van mij anders mogen lopen!

Mooiste scène:

Frank haalt het spuitje GHB uit zijn zak en laat het nogal opzichtig tussen zijn vingers rollen. Roxannes ogen vallen er het eerst op. Ze lijkt niet echt onder de indruk, Lianne bekijkt het spuitje, en hem, argwanend.

Frank:          Willen jullie het eens proberen?

Lianne:        Ik wist niet dat je drugs bij je had.

Frank:         Heb ik ook niet. GHB is geen echte drug. Ze noemen het een "partydrug", omdat je je er net zo lekker door gaat voelen als van echte drugs, denk ik. Maar je wordt er niet ziek van en het is niet verslavend. Je wordt vrijer, doet nergens moeilijk over en je gaat gemakkelijker los, maar je krijgt geen kater zoals van bier. Het werkt maar een paar uur, net genoeg voor een topavond. Het heet ook "lovedrug" of "geil hemels bronwater".

Roxanne:    Omdat jongens er meisjes makkelijker mee in bed krijgen zeker. Ze doen het stiekem in je drankje en...

Frank:        Ho even. Niks geen stiekem gedoe. Zo ben ik niet, hè. Ik vraag netjes of jullie het willen proberen en dan neem ik het zelf ook. Anders stop ik het meteen weer weg. 

Roxanne:    Een andere jongen had het misschien wel stiekem gedaan. Best wel eerlijk van je. Zullen we het een keer proberen, Lian?

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Geschokt staart Joke Frederiks naar het lichaam van de bestuurder van de auto. Het lijkt om het stuur heen te zijn gebogen. Rond zijn hoofd heeft zich een plasje bloed gevormd.

Joke:       Dit is zo gruwelijk. Er zaten zes jongeren in die auto, met nog een heel leven voor zich. Over en uit, in één klap.

Tom:       Niet voor allemaal. Twee van hen overleven het in elk geval, hoorde ik net. Ze zijn allebei bij kennis. Eén meisje leeft ook nog, maar schijnt ver heen te zijn.

Joke:      Ze zaten met z'n zessen in de auto. Drie doden dus, waarvan één met een schotwond in zijn hoofd. Wat voor drama heeft zich hier afgespeeld, Tom? Ik zie nergens een kogelgat en de ruit is ook niet versplinterd. Conclusie? Dat er is geschoten door iemand in de auto, wat me onwaarschijnlijk lijkt, of door iemand buiten de auto, toen die na de crash tot stilstand was gekomen. Misschien heeft een schutter deze auto achtervolgd. 

Tom:       Iemand die er zeker van wilde zijn dat de bestuurder het hoe dan ook niet overleefde. Als ze niet zo jong waren geweest, zou je gaan denken aan een afrekening onder criminelen. Alleen als je wordt opgejaagd rijd je zo hard op die bocht af dat je er wel uit moet vliegen. Hoe het precies is gegaan mag de technische recherche uitzoeken.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Brice neemt de bocht zo snel dat Kimberley tegen hem aan valt. Onder haar gieren de autobanden over het asfalt. Daarna zwelt het gejank van de motor weer aan. Witte strepen op de weg flitsen steeds sneller voorbij. Waarom zeggen de anderen niks? Is zij de enige die doodsbang is?

Kimberley:  Brice! Doe normaal! Dit is niet normaal meer. Hij scheurt als een gek. Zeggen jullie er ook eens wat van. Je bent gestoord, Brice! Wil je ons dood hebben?

Brice:           Komt goed, schatje.

Kimberley:  Idioot. Dit is bloedlink. Je hebt gedronken en je rijdt veel te hard.

Brice:           Gedronken. Een paar biertjes, dat is alles. Moet je kijken hoe goed ik nog kan rijden.

Hij laat de auto een paar slingers over de weg maken, rakelings langs de bomen. Ze razen op een kruispunt af, een voorrangskruising, volgens het oplichtende verkeersbord. Onwillekeurig zet Kimberley zich schrap omdat Brice wel op zijn rem zal gaan staan. Niet dus. Ze schreeuwt het uit van angst, voelt haar maag omhoog komen. Dan dendert de auto het kruispunt over.

Nogal wat jongeren die van de Antillen hiernaartoe komen voor vervolgonderwijs hebben een leerachterstand en beheersen de taal onvoldoende. Ze lopen daardoor al snel tegen hun grenzen op, raken gefrustreerd, stoppen met school en gaan de straat op. De meeste van die jongens sluiten zich aan bij de groep laagopgeleide, oudere jongens die hierheen zijn gekomen vanwege de werkeloosheid en het gebrek aan perspectief op Curaçao. Niet zelden komen die uit probleemgezinnen. Vader heeft ze wel verwekt, maar neemt geen verantwoordelijkheid. Moeder is relatief jong, kan de opvoeding niet aan en stuurt zoonlief naar een oom en tante in Nederland, zonder veel overleg. Die kunnen of willen vaak niet voor zo'n jongen zorgen. Op de arbeidsmarkt hebben ze nauwelijks kans. Daarom proberen ze hun geld te verdienen in de criminaliteit. Daar gelden helaas andere normen en waarden dan wij zouden willen. Om erbij te horen en respect te krijgen moeten ze zichzelf bewijzen. Geweld wordt daarbij niet geschuwd en ze zijn bereid om flink over de grens te gaan. Daardoor worden het wandelende tijdbommetjes, met korte lontjes.
                                                                                   - Afdelingshoofd Schoonhoven