Een Recept voor Moord

Sterren:       >< >< >< ><
Auteur:        A.C. Baantjer
Gelezen:     05-04-2020 tot 11-04-2020

Samenvatting:

De Cock en Vledder zijn op weg naar de manager van modehuis Gerbrandsen, die hen dringend om een gesprek had verzocht. Hij vertelt dat een concurrerend bedrijf, Verbruggen, bedreigingen en negatieve berichten verspreidt. Wanneer De Cock en Vledder een bezoekje brengen aan directeur Verbruggen, treffen ze hem dood aan in zijn fauteuil, met een briefje op zijn revers. Nog voor ze het bureau hebben kunnen verwittigen, komt de aantrekkelijke Mathilde binnen. Ze schrikt vreselijk, maar slaat de dode man vol in het gezicht!

Dezelfde dag nog meldt Rudolf Gerbrandsen zich bij het bureau: hij heeft de moord gepleegd. Spoedig daarna wordt een mededirecteur dood gevonden, ook bij hem is een briefje op zijn revers gespeld... Onderzoek wijst uit dat Mathilde een relatie had met Verbruggen, maar ook met de mededirecteur. Heeft zij met de moord te maken? Of hield Verbruggen de fusie tegen waarover gefluisterd werd?

In deze zaak speelt De Cock een gevaarlijke troef uit, waarbij hij een beroep doet op Appie Keizer en Fred Prins...

Het Vonnis:

Een heerlijk boek over De Cock en Vledder, zoals ik van A.C. Baantjer gewend ben! Het verhaal leest vlot weg en over de dader wordt vrij mysterieus geschreven. Ik vind dit persoonlijk erg fijn, want hierdoor kan ik het gehele boek blijven gissen wie de dader zal zijn.

Dat gezegd hebbende, heb ik toch het gevoel dat ik moeilijker door dit boek heen kwam dan normaal. Ik denk alleen niet dat dit door het boek zelf komt, maar omdat ik dit verhaal tussen twee boeken uit een andere serie (uit een héél ander genre) aan het lezen ben...

Ook valt mij iets op na het lezen van Cockie met Ceeooceekaa. Waar De Cock als jong jongetje tintelingen in zijn kuiten voelt wanneer hij een geniale ingeving krijgt, krijgt de oude De Cock pijn prikkels in zijn kuiten als het onderzoek spaak dreigt te lopen. Doen zijn kuiten nu dan daadwerkelijk pijn, of heeft het tintelen al zó vaak plaatsgevonden dat het niet meer prettig is? En krijgt hij die pijn nu als een onderzoek vastloopt, of heeft hij gewoon stiekem last van een geniale ingeving? Ze vinden namelijk vaak plaats vlak voor hij een onderzoek kan afronden, doordat hij de dader weet te achterhalen...

Lievelingspersonage:
Jurriaan De Cock & Dick Vledder

Mooiste scène:

Rechercheur Vledder:     Wil je nog naar de Nieuwezijds Voorburgwal?

Rechercheur de Cock:     Zeker.

Rechercheur Vledder:    Dan storten we ons nu in het stadsverkeer. Hou je vast. Wat ben je van plan om in het kantoor van modehuis Verbruggen te gaan doen?

Rechercheur de Cock:     Bij Christiaan de Klerk een lans breken.

Rechercheur Vledder:      Voor wie?

Rechercheur de Cock:     Mathilde de Graaf. Ik wil dat zij hoe dan ook haar baan behoudt.

Rechercheur Vledder:      Met hetzelfde vorstelijke salaris.

Rechercheur de Cock:   Wat er ook gebeurt. Ik wil dat de studie van de andere kinderen van Herman de Graaf niet in gevaar komt.

Rechercheur Vledder:     Jij bent de goedheid zelve, De Cock. Denk je dat je dat lukt? Jij bent na de schermutselingen van vanmorgen wel de laatste aan wie Christiaan de Klerk een gunst zou verlenen.

Rechercheur de Cock:  Ik heb goede argumenten. De relatie tussen Christiaan de Klerk en Mathilde de Graaf is niet bezoedeld. Er is tussen hen nooit iets geweest. En ik ben ervan overtuigd, dat de Klerk met de steun van Mathilde het modehuis Verbruggen heel goed zal kunnen runnen. Zeker nu op het budget niet langer het salaris van twee dure directeuren drukt.

Rechercheur Vledder:      Ik heb nooit geweten dat in jou ook nog een econoom schuilging.

Rechercheur de Cock:  Ik hoop dat mijn argumenten hout snijden... dat ik die De Klerk kan overtuigen.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Rechercheur de Cock:     Wat is er met jou gebeurd?

Rechercheur Vledder:      Wat bedoel je?

Rechercheur de Cock:     Afdrukken van lippenstift op je wangen, op je neus, je voorhoofd en op een paar plekken op je overhemd.

Rechercheur Vledder:      Dat heeft zij gedaan.

Rechercheur de Cock:      Mathilde de Graaf?

Rechercheur Vledder:    Ik kon mij absoluut niet verweren. Stel je voor, ik zat achter het stuur, midden in het verkeer. Toen begon ze me te zoenen waar ze me maar kon raken en ze begon me ook te betasten, overal. Ze frommelde zelfs aan mijn gulp. Ik kreeg het benauwd en probeerde haar af te weren. Ik vroeg haar wat haar mankeerde, maar ze hield niet op. Ik was blij dat ik haar op haar huisadres eindelijk uit de wagen kon zetten.

Rechercheur de Cock:      En toen?

Rechercheur Vledder:    Buiten de wagen begon ze plotseling tegen mij te schelden: schoft, viezerik! Ze schreeuwde het uit. Het was eigenlijk geen gezicht, die blonde vrouw in haar lieveheersbeestjesjas die daar zo tekeerging. Maar ik maakte me zo snel mogelijk uit de voeten. Je mag wel zeggen dat ik zonder afscheid in paniek van haar ben weggereden.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Op weg naar de uitgang van het kantoorgebouw liepen de rechercheurs weer langs de receptie. Vledder bleef staan en boog zich met één schouder omlaag naar Anita de Reus.

Rechercheur Vledder:    Ik heb Mathilde de Graaf gemist.

Anita de Reus:                 Die heeft zich vanmorgen ziek gemeld.

Rechercheur Vledder:    O. Had ze werkelijk een verhouding met de directeur Verbruggen?

Anita de Reus:                 Ze had een verhouding met alle mannen van dit modehuis.

Rechercheur Vledder:    Ook met de heer Van Maathuizen?

Anita de Reus:                 Ook met Van Maathuizen.

Vledder ging rechtop staan met zijn schouders naar achteren getrokken. Haantjesgedrag, dacht De Cock, die toekeek hoe Vledder de jonge vrouw benaderde.

Rechercheur Vledder:    Afgunst. Achterklap.

Anita de Reus:           Geen achterklap. Mathilde droeg een paar weken geleden een wollen truitje, oranje met knoopsluiting. Allemaal knoopjes... een hele rij. Die waren nog keurig dicht toen zij naar Van Maathuizen ging. Toen ze na enige tijd weer uit zijn kamer kwam, zat er in het onderste knoopsgat geen knoop. Toen ik haar er op attendeerde dat haar truitje verkeerd was geknoopt, werd ze kwaad en zei snibbig: zorg dat er op de kamer van Van Maathuizen een spiegel komt.

Rechercheur Vledder:    Die spiegel is er gekomen?

Anita de Reus:                 Ik heb er toen ook eentje op de kamer van De Klerk laten ophangen.

Mijn vrouw kreeg van de week pijn aan haar voeten. Vooral bij de grote teen. Het was nogal heftig. En ze is echt niet kleinzerig. Onze huisarts constateerde dat haar nieren niet meer optimaal werken. Te veel urinezuur. Hij dacht aan jicht en gaf haar een recept mee voor colchicine. Colchicine is een vergif. Colchicine is zelfs een zwaar vergif. Door die kwaal van mijn vrouw heb ik dingen verward.

In die oude zaak die ik bedoelde, was helemaal geen sprake van een recept. Nee, met een recept had het niets te maken. In die zaak speelde een vrouw een rol, die in het kruidentuintje achter haar huis Herfsttijloos verbouwde, dat is het! Een plantje dat veel op een Krokus lijkt, maar het bloeit niet in het voorjaar maar in het najaar. Herfsttijloos bevat stoffen waarvan men colchicine kan bereiden.

Dat is volgens de overlevering ontdekt door de mythische Medea van Colchis, die het vergif voor het eerst zou hebben toegepast. In Romeinse regeringskringen werd colchicine veelvuldig gebruikt om met vergif tegenstanders uit de weg te ruimen. Bijvoorbeeld de hakkelende Romeinse keizer Claudius. Die is vrijwel zeker door zijn vierde vrouw, de intrigerende Agrippina, met colchicine vergiftigd. Agrippina had een zoon, Nero, uit een vorig huwelijk. Ze kreeg Claudius zover dat hij die zoon tot zijn opvolger benoemde. Toen Claudius driegde op zijn beslissing terug te komen... gaf ze hem colchicine.                                                                    - Rechercheur De Cock