De Vervloeking

11-02-2020

Sterren: >< >< ><
Auteur: Stephen King
Vertaald: Thomas Nicolaas
Gelezen: 29-01-2020 tot 11-02-2020

Samenvatting:

De sympathieke, maar vrij gezette advocaat Bill Halleck rijdt een zigeunerin aan. Ten gevolge van dit ongeval overlijdt de vrouw. Direct daarna begint Bill op raadselachtige, en weldra angstaanjagende wijze af te vallen. De medische wereld heeft er geen verklaring voor. Maar dan groeit er bij Bill een vermoeden, dat al snel werkelijkheid blijkt te zijn: de oude zigeuner die hem na het ongeluk even aanraakte en een vervloeking over hem uitsprak...

Het Vonnis:

Een boek wat heerlijk vlot weg leest. Een apart verhaal, wat mijn interesse wekt. Bill wordt vervloekt door een zigeuner. Een échte vloek, een die tot de dood kán leiden...

Het hele verhaal houdt de spanning over de vloek stand. Hoe ver gaat deze vloek? Zal Bill écht gewicht blijven verliezen, ongeacht hoeveel en wat hij eet, tot de dood er op volgt?

Het valt mij dan ook een beetje tegen dat boek een open eind heeft. Want op alle voorgaande vragen, is voor mij het antwoord nu nog steeds niet duidelijk. Hij deelt de taart dan wel met anderen, en eet er zelf ook van, maar veranderd dat dan ook iets aan het resultaat? Gaat alleen Bill alsnog dood? Gaat iedereen dood? Gaat er helemaal niemand dood, omdat de taart gedeeld is? Of is de vloek helemaal niet overgedragen op de taart?

Ik vind het persoonlijk storend dat er best veel geschreven is in een voor mij onbekende taal, de taal van de zigeuners: 'Rom'. Jammer dat dit niet vertaald is, en er geen woordenlijst in het boek zit, waardoor ik voor mijn gevoel best veel van 'de vloek' heb gemist...

Lievelingspersonage: Richard Ginelli

Richard Ginelli is een onguur type, een Italiaan die zich vooral voortbeweegt binnen de kringen van de onderwereld. Hij is een oude 'vriend' van de hoofdpersoon, Bill Halleck. Ondanks de reputatie van Ginelli, is hij de enige die écht probeert om Bill te helpen. Niet alleen is hij de enige die probeert te helpen, hij is de enige die Bill geloofd in zijn verhaal over de zigeuners en de vloek die op hem rust.

Mooiste scène:

Het fitness-programma duurde misschien een week, en dan kwam Bill zijn werkschema ertussen, of verloor hij gewoon de belangstelling ervoor. In het souterrain stond in een hoek een stel gewichten te peinzen en verzamelde spinnenwebben en roest. Ze leken hem elke keer als hij naar beneden ging verwijten te maken. Hij probeerde er niet naar te kijken. Dus hield hij zijn buik meer dan gewoonlijk in en kondigde Heidi schaamteloos aan dat hij twaalf pond was afgevallen en 236 woog. En dan knikte ze en zei tegen hem dat ze heel blij was, natuurlijk kon ze het verschil zien, en al die tijd wist ze het, omdat ze de lege zak (of zakken) Doritos in de vuilnisemmer zag. En sinds Connecticut het statiegeld voor flessen en blikken had ingevoerd, waren de lege exemplaren in de bijkeuken bijna een even grote bron van schuldgevoelens geworden als de ongebruikte gewichten.

Ze zag hem wanneer hij sliep, erger nog, ze zag hem wanneer hij pieste. Je kunt je buik niet inhouden als je piest. Hij had het geprobeerd en het was gewoon niet mogelijk. Ze wist dat hij drie pond was afgevallen, hooguit vier. Je kon je vrouw bedriegen met een andere vrouw, althans een tijdje, maar niet met je gewicht. Een vrouw die van tijd tot tijd 's avonds je gewicht droeg, wist wat je woog. Maar ze glimlachte en zei: Natuurlijk zie je er beter uit, lief. Gedeeltelijk was dit misschien niet zo fraai - maar het maakte hem niet wijs dat dit alles was, of zelfs het grootste deel. Het was een manier om hem zijn zelfrespect te laten houden.

Het moment dat ik het boek het liefste door de kamer wilde slingeren:

Er was een beweging achter de oude man, een flits van een wit nachthemd en zwart haar. Bill zag Gina naar voren stappen in het licht. Zag haar haar katapult opheffen, het elastiek naar achteren trekken en het allemaal in een soepel gebaar loslaten, als een tekenaar die een lijn zet op een blanco papier. Hij dacht dat hij een helder, gestreept schijnsel in de lucht zag toen de stalen kogel over de kring vloog, maar dat was bijna zeker alleen maar inbeelding.

Er was een hete, harde, stekende pijn in zijn linkerhand. Die was bijna even snel weg als hij gekomen was. Hij hoorde de stalen kogel die zij had afgeschoten tegen de ijzeren zijkant van een bus bonken. Tegelijkertijd besefte hij dat hij het vertrokken, woedende gezicht van het meisje kon zien, niet door zijn gespreide vingers heen, maar door zijn handpalm, waar een keurig rond gat zat.

Bill Halleck: Ze heeft me met haar katapult beschoten. Jezus Christus, dat heeft ze gedaan!

Bloed, zwart als teer in het licht van het vuur, liep omlaag over de muis van zijn hand en doordrenkte de mouw van zijn sportjastje.

Gina Lemke: Enkelt! Ga hier weg, eyelak! Ga hier weg moordende klootzak!

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Bill Halleck: Ik wil je geen pijn doen. Dat wil ik nooit. Maar afvallen is iets goeds, Heidi, waarom wil je me erover blijven aanvallen?

Heidi Halleck: Het is niet altijd iets goeds en je weet dat. Je kunt zeggen wat je wilt, je kunt gemeen zijn en je kunt me aan een kruisverhoor onderwerpen als je wilt, Bill, je kunt zelfs de fijne tijd die we net hebben gehad verpesten. Maar ik hou van je en ik ben van plan om te zeggen wat ik moet zeggen. Als mensen afvallen, zelfs als ze niet op een dieet zijn, kan het betekenen dat ze ziek zijn. Het is een van de zeven waarschuwingen voor kanker.

Nou, het woord was gezegd. Kanker. Rijmt op anker en bedanker. God wist dat het woord meer dan eens in zijn hoofd was opgedoken sinds hij op de muntweegschaal voor de schoenenwinkel had gestaan. Het was opgedoken als de smerige ballon van een slechte clown en hij had zich ervan afgewend. Hij had er zich vanaf gewend zoals je je afwendt van de zwerfsters die heen en weer zaten te wiegen in hun vreemde met roet bedekte hoekjes voor het centraal station... Of zoals je je afwendde van de ronddartelende zigeunerkinderen die met de rest van de zigeunergroep waren gekomen. De zigeunerkinderen zongen met stemmen die het op een of andere manier klaarspeelden om zowel monotoon als tegelijkertijd vreemd melodieus te zijn. De zigeunerkinderen liepen op hun handen met tamboerijnen op een of andere manier vastgehouden door hun blote smerige tenen. De zigeunerkinderen jongleerden. De zigeunerkinderen stelden de plaatselijke frisbee-kampioenen in de schaduw door twee, soms drie van de plastic schijven tegelijkertijd rond te draaien... op vingers, op duimen, soms op neuzen. Ze lachten terwijl ze al die dingen deden, en ze leken allemaal huidziektes of schele ogen of hazenlippen te hebben. Als je plotseling zo'n griezelige combinatie van behendigheid en lelijkheid voor je uitgestoken aantrof, wat zat er dan anders op te doen dan je afwenden? Zwerfsters, zigeunerkinderen en kanker. Zelfs de grillige loop van zijn gedachten joeg hem angst aan.

Hoe we onszelf zien, hangt heel wat meer af van ons idee van onze lichamelijke omvang dan we gewoonlijk denken. Mijn gevoel van wat ik waard ben, hangt af van hoeveel van de wereld ik verplaats als ik rondloop? Jezus, dat is een vernederende gedachte. Die kerel Mr. T. kon een Einstein oppakken en de hele dag onder één arm meeslepen als een... een schoolboek of zoiets. Dus dat maakt Mr. T. op een of andere manier beter, belangrijker? Dat is niet wat ik bedoelde, dat is helemaal niet wat ik bedoelde. En dat was het niet. Het idee van omvang als een functie van deugd, of intelligentie, of als bewijs van de liefde van God, was uit de mode geraakt rond de tijd dat de zwaarlijvige schommelende William Howard Taft het presidentschap had overgedragen aan de verwijfde, bijna uitgemergelde, Woodrow Wilson. Hoe we de werkelijkheid zien hang heel wat meer af van ons idee over onze fysieke omvang dan we meestal denken. - Bill Halleck