De Verleiding

Sterren:       ><  ><  ><
Auteur:        Liselotte Stavorinus
Gelezen:     12-03-2024 tot 19-03-2024

Samenvatting:

Edward van Vrijberghe de Koning is fotograaf. Zijn familie is rijk en succesvol en woont in 't Gooi. Edward is altijd het zwarte schaap geweest, maar daar lijkt verandering in te komen als hij wordt genomineerd voor de World Press Photo. Zakenman en advocaat Robert Ambrosius is onder de indruk van Edwards foto's en heeft een bijzondere opdracht voor hem. Is dit puur vanwege de kwaliteit van zijn werk, of spelen er andere belangen? En wat heeft de bloedmooie echtgenote van Ambrosius hiermee te maken?

Het Vonnis:

Een boek wat vrij vlot wegleest, ondanks dat er meerdere verhaallijnen en perspectieven door elkaar worden beschreven. Dit laatste vind ik erg vervelend, omdat de mate van verspringing tussen de personages vrij onregelmatig is. De ene ronde lees ik drie hoofdstukken achter elkaar over het perspectief van Edward, de andere ronde slechts één hoofdstuk.

Ook vind ik dat het einde van het verhaal té voorspelbaar is. Niemand is wie zij lijken te zijn, en verhalen steken toch wat anders in elkaar dan vooraf voorspeld. Leuk, maar helaas zie ik alle plottwisten mijlenver aankomen doordat alle karakters al vanaf het begin van het verhaal op een vreemde manier met elkaar verbonden zijn. Een boek wat door mag reizen naar een minibieb in mijn omgeving, omdat ik het geen tweede keer zal gaan lezen...

BCID: 404-17166719

Lievelingspersonage:   
Edward van Vrijberghe de Koning

Edward is het hoofdpersonage én het hoofdperspectief van dit verhaal. Een jongen met het hart op de juiste plaats, maar een te groot ei voor zijn eigen goedheid. Te naïef, te goedgelovig en vooral té beïnvloedbaar tot handelen buiten zijn eigen normen en waarden...

Mooiste scène:

Edward:     Wat ben ik eigenlijk voor jou, Sophia? Een leuke afleiding in je slechte huwelijk? Iemand die je kust en weer wegduwt? Die je aanhaalt en negeert als het zo uitkomt, is dat het?

Sophia:    Hoe kan je dat zeggen? Ik heb je in vertrouwen genomen. Misschien is het juist omgekeerd: vind je mij een makkelijk slachtoffer. Zorg ik voor een goed verhaal bij je vrienden, nu je al mijn geheimen kent. Een bekend model dat je makkelijk kunt scoren.

Edward:     Nou geloot me Sophia, er is absoluut niets makkelijks aan jou! Ik heb nog nooit zo'n gecompliceerde vrouw ontmoet.

Sophia:       Voel je dan niets voor mij?

Edward:     Ik vind je een bijzondere vrouw en natuurlijk ben je erg mooi en aantrekkelijk... Maar we moeten het hier maar bij laten, dat lijkt me verstandig.

Sophia:      Ik weet dat het niet verstandig is, maar wat ik voor jou voel gaat buiten mijn verstand om! Het is veel meer dan een oppervlakkig gevoel. Nu weet ik wat ik mis in mijn huwelijk. Jij zegt steeds dat ik weg moet gaan als ik zo ongelukkig ben, je hebt helemaal gelijk, je hebt me dat laten inzien. Vergis ik me? Voel jij niet hetzelfde voor mij?

Hij moest weg hier! Waarom liep hij niet weg? Zijn benen weigerden te bewegen. Hij kon het niet langer ontkennen. Hij wilde haar, zo graag als hij nog nooit iemand had gewild. Hij kon geen weerstand meer bieden...

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Ambrosius:    Dit is niet de eerste keer dat je iemand onterecht beschuldigt van ongewenste intimiteiten, Kelly? Twee jaar geleden ging je met school een week naar Texel. Na terugkeer heb jij een jonge leraar die mee was, beschuldigd van ongewenste intimiteiten. Volgens jouw verklaring zou hij bij je in de tent zijn gekropen en tegen je wil seksuele handelingen hebben uitgevoerd. Klopt dat? Is dat gebeurd, ja of nee? Niet? Dat is vreemd, want ik heb hier namelijk voor mij de stukken van de rechtbank. Er is na jouw aangifte een justitieel onderzoek gestart. Jouw moeder heeft zelfs een behoorlijke financiële vergoeding aangeboden gekregen van de school om jouw beschuldiging tijdens het onderzoek niet naar buiten te brengen. Dat bedrag heeft ze geaccepteerd overigens. Toch is er door iemand naar de media gelekt en stonden de kranten er vol mee, een verdrietige zaak. Zeker verdrietig omdat het allemaal niet is gebeurd. Kelly heeft naar aanleiding van deze valse beschuldiging tien gedwongen sessies bij een psychiater moeten volgen. Daaruit bleek dat zij een zogenaamde theatrale persoonlijkheidsstoornis heeft. Patiënten met deze stoornis doen er alles voor om aandacht te krijgen, onder andere seksuele verleiding. En nu zitten we samen hier met hetzelfde meisje met eenzelfde verhaal. In deze zaak tegen mijn cliënten is er wederom geen enkel bewijs van een verkrachting. Kelly Zuidhof is de enige getuige en ze is helaas geen betrouwbare getuige gebleken. Mijnheer de voorzitter, vrijspraak van mijn cliënten is evident.

De jongens waren muisstil, Ongelofelijk, dat de rechtbank deze verwrongen versie van de werkelijkheid zou accepteren. In Edward wisselden schaamte over deze leugen en hoop op een goede afloop elkaar af. Ambrosius had het voor elkaar gekregen om Kelly van slachtoffer te transformeren in een psychiatrisch patiënt die de waarheid verdraaid had.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Ambrosius:    Alles heeft Sophia aan mij te danken. Ze ging bijna ten onder in die oppervlakkige wereld van domme modellen, rijke playboys en geile fotografen die zich volproppen met XTC en cocaïne. Al die jonge rijke kerels zoemden om haar heen als bijen rond de honing. Maar ík kreeg haar uiteindelijk. En ik, verliefde gek, wilde niet alleen haar lichaam. Nee, dat was niet genoeg, ik wilde ook haar hart. Maar nu weet ik wel beter. Deze vrouw heeft helemaal geen hart. Ik heb het idee, nee wacht... laat me dat duidelijker stellen: ik wéét dat mijn vrouw een affaire heeft. Ik heb redenen genoeg om aan te nemen dat ze mij bedriegt. Maar voordat ik mijn maatregelen tref, wil ik de volledige zekerheid. Daar kan jij mijn bij helpen en dat, mijn beste Eddie, is precies wat je gaat doen. 

Edward:           Ik denk niet dat ik de aangewezen persoon ben.

Ambrosius:    Onzin. Jij bent bij uitstek de aangewezen persoon. Het is heel simpel, je hoeft alleen maar ja of nee te zeggen als ik je iets vraag. Je bent nu een aantal keer met Sophia samen geweest, heeft ze met iemand contact gehad tijdens een fotoshoot? Kom Edward, wees eens een vent, verdomme. Zo moeilijk is het toch niet? Heeft Sophia contact gehad met een man tijdens een van jullie fotoshoots, ja of nee? Ken je de uitspraak, don't bite the hand that feeds you? Ik heb je toch niet voor niets mijn vertrouwen gegeven?

Edward:       Wacht even. Je kunt mij niet dwingen om zoiets te doen. Ik maak alleen maar foto's, dáár heb ik voor getekend. Hier heb ik helemaal geen zin in.

Ambrosius:     Probeer het toch maar te accepteren, Edward. Je moet onze samenwerking in breder perspectief zien en dit is een extra klusje. Noem het maar een nevenfunctie. Toen je het contract tekende heb je je wettelijk gecommitteerd, kijk het maar na - en geloof mij maar, het staat erin.

Hallo Max, je spreek met Mila Rosenthal. Ik bel niet om een afspraakje met je te maken, maar omdat ik informatie heb over de voorzitter van dat kunstgenootschap, Nobilitas, waar wij het de vorige keer over hadden. Weet je nog? Ik heb iets interessants ontdekt en Ambrosius heeft daar iets mee te maken. Ik hoopte dat hij mij kon helpen om het verder uit te zoeken. Zoals ik je al vertelde doe ik onderzoek voor mijn proefschrift naar verdwenen roofkunst uit de Tweede Wereld Oorlog en tijdens mijn research las ik over een veilinghuis in München dat in de periode van 1933 tot 1945 enorme collecties roofkunst verzamelde. De eigenaar, Martin Weinmüller, verraadde namelijk rijke Joodse families met kunstcollecties aan de Gestapo, die vervolgens alle kunst vorderde voor de glorie van het Derde Rijk en de families vervolgens liet deporteren. Weinmüller is inmiddels overleden maar dat veilinghuis bestaat nog steeds. Een jaar geleden werd er een opmerkelijke ontdekking gedaan. Tussen de muren van een meterkast van dat veilinghuis, werden veertig catalogi gevonden waarin gestolen kunstwerken werden beschreven die Joods bezit waren. Het ging om belangrijke kunstwerken, van Picasso, Klee, Matisse en Van Gogh. De vondst was heel bijzonder omdat er eigenlijk nooit officieel werd genoteerd aan wie de roofkunst werd verkocht en hiermee kon bewezen worden van die de kostbare schilderijen waren. Het veilinghuis kreeg contact met een advocaat die zich uit zichzelf aanbood en die alles van roofkunst en eigendomsrecht weet. Onze vriend Ambrosius. Maar er is meer. In de documenten die werden gevonden stonden ook aanwijzingen dat Müller ergens in het veilinghuis een aantal kostbare werken voor zichzelf had bewaard, als appeltje voor de dorst na de oorlog. Het waren vijf kunstwerken van grote schilders, inclusief een zeer kostbaar werk van Frans Hals. De gezamenlijke waarde van de schilderijen loopt in de miljoenen. Die waardevolle schilderijen werden inderdaad op een geheime plek op de zolder aangetroffen en zijn meteen in bewaring genomen. Vlak daarna zijn deze schilderijen echter uit de streng bewaakte opslag gestolen en ze zijn nu al een jaar spoorloos. Het was het werk van professionals zegt de politie. Bovendien waren maar enkele mensen op de hoogte van de opslagplaats. De politie, de huidige directeur van het museum in München en... de advocaat. Dat is toch vreemd? Denk je dat hij er iets mee te maken kan hebben?                         - Mila Rosenthal