De Dood van een Kunstenaar

13-02-2020

Sterren: >< >< >< >< >
Auteur: A.C. Baantjer
Gelezen: 13-02-2020

Samenvatting:

Rechercheur De Cock, met ceeooceekaa, wordt door kunstschilder Peter Karstens thuis ontboden. Vledder vindt de schilder een vervalser en een kunstenmaker, maar De Cock beschouwt hem als een begenadigd kunstenaar en bovenal als zijn vriend. Karstens voelt zich bedreigd. Hij heeft een hond genomen en zijn vriendin woont voor de veiligheid ergens anders. Hij bezweert de oude speurder het onderzoek zelf te leiden indien hem iets zou overkomen. De Cock is nauwelijks terug op het bureau, of er komt een telefoontje: op de Noordermarkt is een man neergeschoten terwijl hij zijn hond uitliet. Vledder en De Cock spoeden zich naar de plek van het onheil en vinden Peter Karstens, dood. Ook zijn hond is door kogels omgekomen. Na nog drie moorden besluipt De Cock 'de treurige gedachte dat dit mijn eerste zaak wordt die ik niet tot een oplossing heb kunnen brengen'. Hij bijt zich vast in de zaak, waarin hij met malafide medewerkers van een kunsthandel in aanraking komt en een rancuneuze, nietsontziende bloedmooie vrouw...

Het Vonnis:

Het eerste De Cock boek wat ik dit jaar lees (er zullen er nog genoeg gaan volgen!). Direct voelt het verhaal weer als vanouds. De gebruikelijke rituelen komen uiteraard ook nu weer terug. Het glaasje cognac Napoleon in het etablissement van Smalle Lowietje, Commissaris Buitendam die boos wordt op De Cock en zijn manier van handelen, de rappe vingers van Vledder die over het toetsenbord dansen en De Cock die te laat op zijn werk verschijnt!

Normaal stoor ik me niet heel erg aan schrijffoutjes in boeken, en lees ik er gemakkelijk overheen. In dit verhaal daarentegen staat een schrijffout waar ik me wél aan stoor:

"Matthijs van Slooten is dood", antwoordde hij kalm. "Voordat hij kon spreken joeg iemand hem met dodelijke precisie drie kogels door mijn hart."

Lievelingspersonage: Rechercheur De Cock

Rechercheur De Cock is dé persoon waar bijna ieder boek uit deze serie uiteraard om draait. Samen met Vledder lost hij alle moorden steeds op. Hij heeft de bijzondere neiging bij het voorstellen zijn naam te spellen. De Cock heeft het niet zo op moderne ontwikkelingen zoals computers en vuurwapens en hij wil niet graag dat anderen bepalen wat hij doet.

Ik persoonlijk vindt hem in dit verhaal erg optimistisch, en begripvol, behulpzaam en medelevend richting de nabestaanden!

Mooiste scène:

Rechercheur de Cock: Hou je camera nog even in de aanslag. Ik wil dat je nog één plaatje schiet. Wacht maar af.

De Cock wenkte de wachtende broeders van de Geneeskundige Dienst naderbij.

Rechercheur de Cock: Voordat jullie beiden, het slachtoffer op de brancard leggen wil ik dat jullie zijn pantalon uittrekken. Ik wil zijn benen zien, en zijn billen.

Getuigend van grote routine maakten de broeders de broek van het slachtoffer los, trokken zijn schoenen uit en schoven de broek aan de pijpen naar zich toe.

Rechercheur de Cock: Til hem aan zijn enkels iets op zodat ik de achterkant van zijn benen en billen kan bekijken.

De broeders gehoorzaamden gewillig. Toen ze de benen van het slachtoffer zover hadden opgetrokken dat zijn billen zichtbaar werden, wees een van de broeders naar een fikse wond dicht bij de bilnaad.

Broeder Geneeskundige: Pijnlijk zitvlak.

Rechercheur de Cock: Een felle beet van een Leonberger.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Agenten van een surveillancewagen hadden de omgeving met rood-wit lint afgezet. Op het trottoir voor de deur van het hol van de schilder lag onder het bruine dekzeil van de surveillancewagen het lichaam van een man. De Cock liep er schoorvoetend heen. Hij tilde het zeil op en keek in het verstarde gelaat van Peter Karstens.

Een enkele blik was voldoende om te zien dat de kunstenaar niet meer leefde. Toen de oude rechercheur het zeil verder wegtrok zag hij op de glanzende zwartzijden blouse van Peter Karstens ter hoogte van zijn borst een grote donkere vlek. Met trillende handen dekte hij het lichaam van zijn vriend weer toe.

Iets verderop, bijna op de hoek van de Noorderkerkstraat, lag een verstilde Leonberger. Met een door tranen versluierde blik sjokte De Cock naar de dode hond en knielde bij hem neer. Het dier was duidelijk met kogelschoten afgemaakt.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Rechercheur de Cock: Geen correspondentie gevonden?

Rechercheur Vledder: Er was in de hele woning geen brief te vinden, geen kladje. Er was ook geen lijstje met telefoonnummers. Geen rekeningen, niets. Ongewoon. Matthijs van Slooten had zelfs geen telefoonaansluiting.

Rechercheur de Cock: Vreemd.

Rechercheur Vledder: Och, met een mobieltje heb je geen vaste aansluiting meer nodig.

Rechercheur de Cock: Misschien was hij analfabeet. Die komen in ons landje nog steeds veelvuldig voor. We moeten morgenochtend maar eens met het bevolkingsregister bellen. Mogelijk dat er familieleden bestaan die iets over hem kunnen zeggen. En neem ook eens contact op met de rechercheur van het derde district, die in het begin van dit jaar de schietpartij heeft behandeld waarvan Matthijs van Slooten werd verdacht.

DNA. Dee-en-aa. Een toverformule van het vrijwel onuitspreekbare Engelse 'Desoxyribo Nucleic Acid'. Om je tong te breken. Voor ons recherchewerk is in feite alleen van belang het zogenoemde DNA-patroon, het voor elk individu unieke, in alle lichaamscellen voorkomende patroon van DNA-structuren, waarmee iemand aan de hand van een haar, speeksel, bloed enzovoort geïdentificeerd kan worden. In het verleden was de mogelijkheid om gebruik te maken van DNA er nog niet. Wij hadden voor de identificatie alleen de vingerafdruk... meer niet. Als we in het verleden DNA hadden gekend, dan had ik meer moorden opgelost dan nu. - Rechercheur De Cock