De Dood heeft een Geur

Sterren:       >< >< >< >< >
Auteur:        David Shobin
Vertaald:     Aad van Dijk
Gelezen:     17-09-2019 tot 22-09-2019

Samenvatting:

Richard stond stil in de deuropening en probeerde te bevatten wat hij zag... zijn vrouw Sandy lag slap op het bed. Zijn ogen werden echter naar de baby getrokken die op de grond lag en onophoudelijk krijste. Toen hij zich omdraaide stokte zijn adem... Sandy's hoofd was van het kussen gegleden, haar huid voelde koud aan en haar ogen staarden nietszeggend in de verte. Hij rook een vreemde geur; kruidig, bijna bloemachtig.

Achter elkaar sterven jonge, zwangere vrouwen op onverklaarbare wijze. Zelfs de meest vooraanstaande medici hebben geen verklaring voor hun dood. Er is maar één overeenkomst: enige seconden na hun plotselinge dood verspreidt zich een zoete, tropische geur.

Tijdens zijn onderzoek naar de mysterieuze sterfgevallen ontmoet dr. Erikson bij toeval de atlete Michelle van Dyne, die geplaagd wordt door hallucinaties. Samen komen ze op het spoor van een gruwelijke waarheid...

Het Vonnis:

Een boek wat ik aan de hand van de kaft normaliter links zou laten liggen. Het verhaal achterop het boek daarentegen, trekt toch mijn aandacht. Zwangere vrouwen die plotseling overlijden met als enige overeenkomst een bloemige geur als ze net pas dood zijn. Een mysterie dat mijn interesse heeft gewekt.

Tijdens het lezen kom ik steeds meer te weten over de dood van de zwangere dames. Alles neemt een vreemde wending als één van de mannelijke dokters plotseling overlijdt aan dezelfde symptomen als de dames. Naast een bloemige geur is er namelijk nog één vreemd symptoom. Het ene moment zijn de patiënten heel gezond, springlevend en over het algemeen hoogzwanger met vreemde ziekteverschijnselen. Het volgende moment zijn de patiënten op sterven na dood en blijken ze vele uitgezaaide tumoren door het hele lichaam te hebben. Is het dan een kankerepidemie? Nee, dat is het niet!

Halverwege het boek neemt het verhaal een interessante en vrij mythologische wending. Ik maak kennis met de Maya-Priesters. Een eeuwenoud verbond dat leeft mét de natuur, in plaats van ván de natuur. En dan wordt alles duidelijker...

Lievelingspersonage:
Michelle van Dyne & dr. Erikson.

Michelle is het hoofdpersonage uit dit verhaal. Ze is een topatlete, net als haar plotseling overleden zus. Sinds het overlijden van haar zus komt ze in een depressie terecht. Ze sluit zich redelijk af van de buitenwereld en hun favoriete sport wil ze al helemaal niets meer weten. Wanneer ook Michelle plotseling vreemde symptomen opmerkt in haar eigen lichaam, gaat ze naar het ziekenhuis waar ze dr. Erikson ontmoet. Naast vreemde symptomen heeft ze ook vreemde hallucinaties, maar zijn dit wel daadwerkelijk hallucinaties? Of is de waarheid toch een stuk meer macaber dan zij en de doktoren verwachten?

Dr. Erikson is één van de behandelend artsen van Michelle en alle andere patiënten met vreemde symptomen. Hij gaat net een stapje verder dan de andere doktoren, om de waarheid te achterhalen. Wanneer hij intensere gevoelens voor Michelle ontwikkeld, en de liefde met haar bedrijft, worden haar symptomen alleen maar vreemder. Hij moet ervoor zorgen dat ze acuut een operatie kan ondergaan. Wat ze bij deze operatie aantreffen, zorgt ervoor dat ze steeds dichter bij de waarheid komen...

Mooiste scène:

Michelle van Dyne:        Moet je ervandoor?

Dr. Erikson:                      Er zijn patiënten die op me rekenen.

Michelle van Dyne:       Is het erg druk, met al die kankergevallen?

Dr. Erikson:              Tamelijk. Afgezien daarvan, ik werk ook aan een vaccin. We kunnen de kanker nu genezen, maar dan worden de vrouwen allemaal nymfomanen.

Ze lachte met hem mee en Michelle kreeg zelfs tranen in haar ogen. Toen ze uitgelachen waren, keken ze elkaar aan met een wederzijdse blik van genegenheid, een blik die slechts één ding kon betekenen. Michelle nam zijn hand in de hare.

Michelle van Dyne:       Bedankt, Craig, ik heb sinds lange tijd niet zo gelachen. Ik weet zelfs niet meer wanneer ik voor het laatst heb gelachen. Zal ik je eens iets zeggen? Het interesseert me niet eens als jij zou denken dat ik geschift ben. Je bent heel aardig. Heb je al plannen voor vanavond gemaakt?

Dr. Erikson:                       Ik moet wat voorbereiden voor mijn werk. Hoezo?

Michelle van Dyne:        Er zijn zoveel dingen waarover ik met je zou willen praten. Zullen we een afspraak voor later op de avond maken?

Dr. Erikson:                        Dat lijkt me geweldig.

Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:

Gloria:        Ik ben bang, Vinnie.

Vinnie:      Stop daarmee, schatje. De zaak wordt enorm opgefokt. Ik heb je al ik weet niet hoe vaak gezegd dat jij je nergens zorgen over hoeft te maken. Heb je gehoord wat de nieuwslezer zei?

Gloria:          Het zal me een zorg zijn wat hij zei. Al wat mij interesseert, is dat ik over enkele dagen moet bevallen. En met al die andere vrouwen was óók niets aan de hand. Hoe moet ik me dan voelen? Maak jij je dan helemaal geen zorgen?

Vinnie:        Nee, ik maak me niet druk. TV maken is zaken doen. Die jongens zijn tot alles in staat om de kijkcijfers omhoog te krijgen. Je maakt je druk om niets.

Gloria:         Geloof je niet dat er vrouwen zijn gestorven?

Vinnie:         En wat dan nog? Het is gewoon een toevallige samenloop van omstandigheden. Jou mankeert niets. Ik bedoel, jij bent zo gezond als een vis, en dat al negen maanden. Je bent tien keer zo gezond als ik.

Gloria:          Ik zou me geen zorgen maken als het verspreid voorkomende gevallen betrof, eentje in Californië, eentje op Rhode Island. Maar het gebeurt uitsluitend hier. Waarom gebeurt het alleen in Washington?

Vinnie:       Misschien spelen er politieke belangen mee. Misschien proberen ze de mensen bang te maken of zoiets. Hoor eens, alles wat ik probeer duidelijk te maken, is dat jij je veel te druk om niets maakt.

Gloria:         Ik maak me niet alleen zorgen over mezelf. Ik blijf maar denken dat ik over een week... Als mij iets overkomt, hoe moet het dan met jou?

Vinnie:        Gloria, Gloria, zo moet je niet denken.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Na zijn collega's door het appartement te hebben rondgeleid, ging dr. Wolfe hun voor naar het dak. Taylor raakte enthousiast over de bloemenweelde en zelfs de cynische Erikson was onder de indruk van de uitgebreide collectie. De meeste bloemen waren orchideeën. De planten stonden op stellingschappen die in de lengterichting van de kassen waren opgetrokken. Toen ze een rondgang langs de planten maakten, beschreef Wolfe de karakteristieke eigenschappen van elke orchidee, op een manier die de beide jonge dokters bijna enthousiast voor de hobby maakte. Hij toonde hun de fluwelen pracht van een Doritaenopsis in volle bloei en wees hen op de met groen doorschoten roze bladen van een ontluikende Paphiopedilum.

Dr. Taylor:        Ik heb nog nooit groen in roze bloembladen gezien. Hoe komt u aan die plant?

Dr. Wolfe:        Goede vraag. Ik koop de meeste planten via een postorderbedrijf, maar deze werd me in een doos zonder afzend-adres toegestuurd. Misschien was het een bonus van het postorderbedrijf. Of een geschenk, maar zeker weten die ik het niet.

Dr. Erikson:      Je kreeg de plant van een vrouw, Sam. Toe ouwe charmeur, geef het maar toe. Wat doe jij 's avonds werkelijk in deze kas?

Dr. Wolfe:          Ha, was ik maar zo'n geluksvogel.

Dr. Taylor:          Ruikt deze plant net zo goed als ze er uitziet?

Dr. Wolfe:      De bloem ruikt niet, ze stinkt. Gisteravond haalde ik per ongeluk een neus vol binnen, en dat was bepaald geen aangename ervaring. Het is vreemd dat iets wat er zo mooi uitziet, zo afschuwelijk kan ruiken.

Hij verplaatste de plant naar een hoek van de kas en ging hun weer voor naar buiten om in zijn appartement iets te drinken. Terwijl Wolfe hun over zijn hobby vertelde, sloeg Erikson hem onopgemerkt gade. Wolfes huid toonde een lichte glans en zag een beetje gelig. Hij transpireerde; het gelige waas van zijn huid duidde op een slechte gezondheid.

De Maya Priesters ontsluierden eeuwen geleden de geheimen van de planten. Kracht. Het geheim van een verlengd bestaan, wat iets anders is dan het eeuwige leven. Voor de meesten waren de Maya's een ras van barbaren. Maar hun Priesters waren alles behalve barbaren. Tijdens de bloeitijd van de Mayacultuur, die ongeveer aanhield tot 950 na Christus, waren de Maya's een welhaast kosmopolitisch volk. Ze waren meesters op het gebied van astronomie en architectuur. Maar hun grootste verworvenheid was de wetenschap die ze omtrent het leven der planten ontwikkelden. Ze leefden in perfecte harmonie met de planten in hun omgeving. Ze gebruikten de planten, maar ze hadden er respect voor. La Flor del Dios was hun heilige plant. Volgens hun cultuur, betekende de aanwezigheid van de plant, dat men was voorbestemd om te worden geofferd.                          - Professor Helmsley