Broer
Sterren: >< >
Auteur: Esther Gerritsen
Gelezen: 08-10-2023
Samenvatting:
Vlak voordat Olivia een belangrijke aandeelhoudersvergadering moet toespreken, belt haar broer. Zijn been dreigt te worden afgezet. Marcus en Olivia zien elkaar zelden, maar de amputatie raakt Olivia onverwachts alsof het haar eigen been is dat ze verliest. Ze laat alles uit haar handen vallen in een hopeloze poging haar broer te redden. Maar het is de vraag of hij degene is die redding nodig heeft.
Book Crossing ID: 793-17022224
Het Vonnis:
Voor het eerst sinds ik ben begonnen met het bloggen van boeken, voelt dit vonnis ook écht als een 'vonnis'. Het verhaal heeft zo ongeveer géén details, voelt heel oppervlakkig. Ik kan me niet inleven in het verhaal, noch in de personages. Alles gaat in een sneltreinvaart voorbij, en ineens boem-pats is iedereen 'happy family'...
Het boek leest oppervlakkig makkelijk weg, en mag in dezelfde sneltreinvaart door naar de volgende lezer gaan via een MiniBieb in mijn omgeving!
Lievelingspersonage: Marcus
Marcus is de 'lang-verloren' broer van hoofdpersonage Olivia. Hij is 'veranderd' en heeft 'spijt', denk ik. Hij wil een betere band en toekomst met zijn zus, dan het verleden geweest is...
Mooiste scène:
Kyvon zag Olivia meteen toen hij binnenstapte. Hij stak zijn armen uitbundig in de lucht.
Kyvon: Ach, je bent al klaar. Of moet je nog bellen?
Olivia: Mag ik u voorstellen, meneer Kyvon, dit is mijn broer Marcus, hij was in de buurt.
Kyvon: Kon u gemakkelijk binnenkomen, Marcus?
Marcus: Nou, dat is niet zo'n handige drempel.
Kyvon: Precies. Dat zeg ik nou al jaren, een rotstoepje, daar moeten jullie echt iets aan doen.
Olivia: U weet dat het pand onder monumentenzorg valt...
Kyvon: Quatsch! Hoe gaat het nu met u, Marcus? We waren nogal geschrokken, kan ik wel zeggen, de dag dat uw zuster plotseling werd weggeroepen toen u... Ga even bellen, Olivia, dan drinken wij hier iets en zie ik je zo. Wilt u geduwd of rijdt u liever zelf, Marcus?
Het moment dat ik het boek het liefst door de kamer wilde slingeren:
Marcus was een waardeloze suikerpatiënt, die zijn dokters tot wanhoop dreef. Hij weigerde zijn leven erdoor te laten bepalen. Olivia was eraan gewend geraakt, en ze was er ook aan gewend dat alles toch weer goed kwam.
Marcus: Ik wordt zo geopereerd. Ze gaan kijken of ze mijn been... ze kijken naar mijn been. Ze kijken of ze het kunnen behouden. Het is helemaal zwart.
Het moest minstens veertig jaar geleden zijn geweest dat ze voor het laatst tegen elkaar hadden geschreeuwd. Zijn eerste stemverheffing na zo lange tijd had Olivia onmiddellijk beantwoord. Het ergerde haar.
Marcus: Ik moet ophangen, ze kunnen elk moment beginnen. Ze kijken of ze het kunnen behouden. Ik moet me erop voorbereiden van niet. Ik wordt nu weggereden. Ik moet ophangen.
Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:
Olivia opende de deur. Tom lag in bed en deed alsof hij een boek las. Ze liep naar binnen en ging op zijn bed zitten. Hij legde zijn boek neer.
Tom: Kunnen ze daar niets aan doen? Dat hij altijd pijn heeft, dat is toch niet normaal? Heeft hij dat al lang?
Olivia: Het komt door de diabetes. Hij... is eraan gewend.
Tom: Dat kan niet. Dat je het gevoel hebt dat je benen in brand staan, daar kun je toch niet aan wennen? Ik dacht dat hij gewoon gek was. Jullie praten over hem alsof hij niet goed bij zijn hoofd is. Maar die man heeft altijd pijn.
Olivia: Het zal soms erger zijn en soms minder erg.
Gerard: Je moet geen ziektes googelen, Tom.
Zijn pyjama lag klaar voor haar. Ze deed het bovenstuk aan. Het was zo groot dat het bijna tot haar knieën reikte. Ze kroop onder de gladde lakens, de gekleurde sprei. Ze trok haar knieën op en maakte zich klein, als een bang kind onder de lakens. Ze verging van de pijn in haar linkerbeen. Ze greep het vast, maar de pijn werd alleen maar erger en ze huilde als haar broer. Ze huilde om het verlies van het been. Ze huilde omdat hij geen huis had. Ze huilde om zijn zus boven in het glimmende appartementencomplex die hem niet kon verdragen. Ze huilde omdat hij alleen was. Ze viel diep in de nacht in slaap in zijn pyjama...